bo widzisz, u nas teraz dobrze jest pisać wiersze, śpiewać przy lutni, deklamować i ścigać się w cyrku, ale jeszcze lepiej, a zwłaszcza bezpieczniej jest nie pisywać wierszy, nie grać, nie śpiewać i nie ścigać się w cyrku. najlepiej zaś jest umieć podziwiać, gdy to czyni miedzianobrody.

(quo vadis)

usmażyłem znowu swoje poczucie winy

dymem zaszły komnaty, które pucowałem

do białości - białością, swą tabula rasa

nieistnienia w istnieniu. mamo, znów przepraszam,

ale dzisiaj ty, świeżo wyjęta ze znoju

weź się, proszę, za obiad - wolę twoje skwarki

od swych dwunastu złotych za butelkę wody

(kurwa, już nawet myślę trzynastozgłoskowcem...)

i zakochany jestem najplugawszą z miłości,

bądź też najplugawszą mam miłości definicję,

a w tym wszystkim na tobie się wspieram ufnie jak kaleka

i samolubnie jak lewoskrętny pisior w all inclusive.

nie mam także odwagi, by mówić wyraźnie,

ale za to gdzieś w eter, z połową pokory

i ćwiartką zrozumienia - i z papierem w pysku,

czy watą, czy zwiędłą różą nawet - dziękuję.

walnąłbym gimbonotkę o tym, co dziś zjadłem,

ale się wolę ubrać w witkoterswiczowski

surdut przegniły - wyć w nim arie do księżyca

o tem, cóż mości lordy skonsumiłem owóż

lufa wytrawnego trunku, co rozgrzeje twój brzuch, u!

(peja)