Wpis 1

Czy kiedykolwiek ktoś pytał mnie czy chce istnieć?

Od początku naszej drogi nie mamy wyboru ktoś za nas decyduje o tym że będziemy żyć i chcąc nie chcąc musimy żyć... Po cichu czekając na śmierć.

Taka moja rozkmina.

Czy płacz to coś złego? Nie wiem.

Może w życiu dorosłym to objaw niedojrzałości? A może bezsilności która w dzisiejszych czasach jest tak nie modna?

Może nie każdy ma zapewnione pieniądze od rodziców...nie każde dziecko spełnia oczekiwania rodziny, nie każdy nadaje się na bycie rodzicem.

Czy wy również doświadczyliście takiego napięcia że strony rodziny? " Że to w tym wieku wypada już mieć...to ..a. to" 

Czy to jest wynacznik jakiejś normalności? Czy pragnąc zupełnie czegoś innego niż większość jesteśmy wyrzutkami społeczeństwa? 

Oczekiwania. To coś co mnie przeraża ( nie taka praca, brak stabilizacji, brak dzieci...) I można tak wymieniać w nieskończoność...

Mówią.... 

Czy styknąć się z rzeczywistością jest tak trudno. Lek i uczucie że nawet rodzina napiera na Ciebie pomimo iż są dla Ciebie mili.

Czujesz się jak odludek, ktoś kto w ogóle nie powinien istnieć. Bo to jak żyjesz nie spełnia czyiś oczekiwań....nie daje Ci szczęścia bo im nie daje szczęścia. Czuliście się tak kiedyś?

Dziwne uczucie.

Nie wiesz od czego zacząć. Jak zabrać się aby zmieniać coś, chociażby pracę.

Są dni że boli Cię wszytsko...każda część ciała tak bez powodu, pomimo słońca nie masz ochoty wyjść z łóżka nie wspominając nawet o wyjściu z domu.

Chcąc zacząć od nowa boisz się że nie dasz rady, a jeśli ktoś daje Ci tą szansę szybko rezygnujesz bo czujesz że się do tego nie nadajesz i wracasz do zajęć z których jesteś najlepszy i które chociaż w małej części powodują że masz tą sadysfakcje.

Czasem myślisz sobię....za jesteś kimś, kimś wyjątkowym...kimś kto coś osiągnie i to jest stan w którym czujesz się najlepiej patrzysz na ludzi i wiesz dobrze że oni patrzą z podziwem na Ciebie tak zupelnie bez powodu.

To uczucie jest najlepsze w tym życiu.

Gorzej jest kiedy zbyt długo jesteś sam, w domu. Zaczynają się problemy nie tylko finansowe ale i z głową i oczekiwaniami w pracy jest dobrze po pracy, wieczorem do pewnego momentu dajesz radę normalnie funkcjonować, ale przychodzi dzień w którym zaczynasz płakać po prostu czujesz że musisz bo patrzysz wstecz i widzisz jakie to życie jest bez sensu....że nic nie jest tak jak tego chciałeś.nie tak. Widzisz że twoje starania,nauka i doświadczenie nie dają Ci nic...kompletnie. Ludzie wykorzystują twoja naiwność...

Zwykle to ja słucham i rozwiązuje problemy innych ludzi ....gdy zaczynam mówić o swoich inni jak by nie chcieli słuchać, bądź nie umieli czytać.

Duszę się...uwielbiam być sam. 

Duszę się więc wygadam się Tobie bo w sumie nie mam komu

Po co to robię nie wiem, ciężko mi jest na duszy.

Jeśli macie podobnie chętnie przeczytam wasze historie

P.S

Za wszelkie błędy rażące w oczy serdecznie przepraszam.