Hej Photoblogu,
Trochę o tobie zapomniano.
A razem z tobą o obietnicach, które tu padły i marzeniach, które tu zostały.
Jesteś dowodem, elektronicznym pamiętnikiem,
wspomneniem czasów największych wzruszeń i ran.
Pisanie już mi służy innym celom, jest dla mnie zamknięte w papierowym dzienniku
i uczy mnie samej siebie i radzenia sobie z pozostałością wzruszeń i bólu.
Mieli rację, że ze wszystkiego się wyrasta, emocje płycieją
i w zapchanej codziennośi nie ma miejsca na rozdrapywanie jak miało i mogło być.
I oh, jakże łatwiej się żyje w takiej codzienności.
Jakie łapią stresy codzienne, które paraliżują w zupełnie inny sposób
niż niespełniona miłości i straceni przyjaciele.
Zapada w człowieku spokój, choć nie wypełniają się pustki.
I wciąż przykro, gdy przypomni się w głowie emocja,
poleci piosenka, czy przydarzy sen.
Ale obok leżą notatki, przychodzą maile pracownicze.
Trzeba się skupić na dorastaniu i rozwijaniu, zostawiając tak krótką chwilę nostalgicznej emocji.
Za częścią tych, którzy pojawili się na tym photoblogu - wciąż tęsknie.
Może kiedyś przeczytacie i znajdziecie też krótką chwilkę
na nostalgiczne wspomnienie.

xoxo J.