Było to mniej więcej tak, że w poniedziałek kupiłam bilet na wyjazd we wtorek.
Spakowałam to, co wydawało mi się potrzebne i pojechałam na dworzec.
Okazało się, że bilet kupiłam z przesiadką, więc spędziłam 2 godziny w Katowicach w aucie nieznajomego.
To wyjazd do Stanów pozwolił mi na takie decyzje.
To on zrobił ze mnie fighterkę nie poddającą się niezależnie jak dużo łez zostało nad jakimś tematem wylanych.
I siedząc sama w pustym mieszkaniu nie mogę zadzwonić tak jak bohaterki historii,
które zostały mi opowiedziane, do chłopaka żeby do mnie przyjechał, bo się boję.
A wcale się od nich nie różnię. 
Też jestem przepełniona przerażeniem.
Jedną wielką niewiadomą co do najbliższych trzech miesięcy.

Chciałabym w końcu podczas nich odkryć jaką jestem osobą.
Chciałabym zadbać o to mieszkanie wewnątrz mnie.
Chciałabym wiedzieć jakie mam cele i przestać się czuć samotną wśród ludzi i w pustym mieszkaniu.
Staram się zrozumieć siebie od roku.
Narzuciłam sobie wysoką poprzeczkę, ale jak na razie przez nią sukcesywnie przeskakuje.
Ale moje przerażenie się nie zmniejsza.
Może to są właśnie realia dorosłości, nie brak strachu, ale nauka funkcjonowania z nim.
Patrzę na te wszystkie szczęśliwe dziewczyny, które zawsze ktoś może przytulić w takich chwilach i im zazdroszczę.
Ale z drugiej strony przepełnia mnie duma, że radzę sobie i bez tego.

Zeszłe lato było niezapomniane.
Wspaniałę na swój dziwny, mój sposób.
Teraz zaczynam kolejne lato i mam ku niemu ogrom nadziei.
Gorzej jak skończą się studia i skończą się nadzieje tylko co do lata, a powstaną co do całego życia.
Ale jeszcze mam chwilkę do tego.
Przynajmniej do lutego.
Wtedy muszę znaleźć pomysł na życie.
Wish me luck.