BOOOM!

Booom!

Walnęło znów! To pomniejszy kamyk. Jeśli pomniejszym kamykiem, można nazwać skałę wielkości pięści. Taka pięść, szczególnie twarda jak skała, mogła by zabić zdrowego człowieka (Ale nie maga). Ot, tutaj - nagle - jak to w dzikich, pseudonieprzewidywalnych historiach bywa - pojawia się moja postać.

Jest średnio nijaka, bardziej nijaka, niż wcześniej wspomniane kamienie.

Cóż, kamienie zazwyczaj mają to do siebie, że ciągnie je ku dołowi - gdzie dół dyktuje grawitacja. Tej nigdy nie można przebłagać, chyba, że jest się magiem. Nieszczęsnym zbiegiem wydarzeń, surowa była i jest nadal w tym temacie "grawcia", a moja głowa znalazła się akurat w odpowiedniej chwili i czasie, by podobnym kamykiem wielkości pięści oberwać.

Boom... to trochę mniejszy kamyk, leczy tym razem - szczęśliwie - obok ucha.

- Ale błagam, to już będzie z trzeci z rzędu

- Huh, hah! - zawołał bożek, fotoblożek.

- Ale ja nie chcę prowadzić fotobloga! Wyrosłem z tego... jestem stary, zwapniały i...

Tu nie dokończył, bo cała jego świadomość skupiła się na uniknięciu następnego kamienia

- JESTEM ZA STARY NA FOTOBLOGAAaaaaaaaaa!...

TRZASK! Kamień w oddali. Pękł, rozbijając się o inną skałę.

- Może jednak powinienem? Przecież to chyba nic złego...

Plum! Znów coś spadło na ziemię, ale wyglądało dość przyjaźnie... tak, jakby banan... Albo zakrzywiona laska maga, w kolorze wściekłej żółci.

- Nie ma co ryzykować. Napiszę notkę.