Szczęście nie może być długotrwałe. Trwa tylko kilka chwil i w najmniej spodziewanym momencie, kończy się, całkiem zwyczajnie. Czasami myślę, że jest złośliwe chociaż postrzegamy owy stan jako piękny i wyjątkowy. Tak na prawdę, kiedy osiągamy szczyt, ono odchodzi.
Odchodzi i tworzy w nas o potrojonej sile ból. Ból jego braku, a przecież miało być tak już do końca, prawda?
Myślę, że chciałabym być deszczem. Chyba zazdroszczę mu tego, że może dotykać. Kogo chce i kiedy chce. To na prawdę dobra cecha.
W takich momentach nie potrafię być sentymentalna. Tak na prawdę, marzę tylko o ciepłej herbacie, którą mi podasz i ciepłej pościeli, którą przykryję się leżąc na łóżku. Cudowne dopełnienie tej chwili stworzy muzyka, the sadness will never end - bring me the horizon.
Chciałabym się wyciszyć chociaż na minutę, lecz nie potrafię. Tysiące myśli, przebiegające w mojej głowie, które nie dają mi spokoju ani możliwości skupienia się na czymś co teraz na prawdę będzie dla mnie ważne, wartościowe. Nie chcę już dłużej skupiać się na rozstrząsaniu problemu jakim jest kończenie czegoś, co się dopiero zaczęło. Chciałabym wreszcie zrozumieć i nie patrzeć tak już nigdy więcej.
Wczoraj zamroziłam siebie, kawałek po kawałeczku. Każdą część ciała, każdą komórkę, uczucia, sumienie. Zostawię tylko rozum i rozsądek, dzięki którym pozwolę sobie zniszczyć kogoś, tak jak zniszczono mnie. Już ją czuję, tą pustkę. Nie, przecież ja już nic nie czuję.

Chaotycznie.

www.chemicalattraction.fbl.pl