dwieście dwadzieścia pięć.

brak mocy, brak mocy, brak mocy. ostatni czas bardzo wyczerpujący. kończąc o 23:30 normlani ludzie idą do domku spać, no ale Kasia woli siedzieć cholera wie, do której. wina Wojtka, tyle w temacie :) kolejnego ranka ciężki poranek. kierunek - > warszawka. tak mi się nie widział ten wyjazd, a tu prosze - jak najbardziej na plus. dobra ekipa. Śląsk i Wisła eeeo ! po powrocie trzy godzinki snu i w świat. wszystko miło, fajnie, nawet żywa, ale po powrocie do domu jak padłam, to koniec. baterie wyczerpane. na domiar złego/dobrego szef dzwonił, że znów mam wolne. nie lubię marnować czasu, a teraz zupełnie nie wiem co z sobą zrobić, dupska mi się ruszyć nie chce.

bardzo wpadła mi w ucho ta piosenka, strasznie. a do tego dobrze mi się kojarzy. K2 ft. Buka - 1 moment

"zanim odejdę, nim odejdę stąd

chwyć za rękę mnie, złap za rękę mą -

pójdziemy razem tam, chaos nigdy nas nie dosięgnie..."

"w poszukiwaniu szczęścia przemierzamy cały świat, przemierzamy wrzechświat...", tak właśnie. konkretnie ujęte. zastanawiam się, czy można być tak na prawdę szczęśliwym. tak dochodze do wniosku, że to chyba nie jest kwestią do przemyśleń, lecz raczej próbą uszczęśliwienia siebie w każdej kwestii. a może lepiej podzielić to szczęście na drobne małe szczęścia, które dają mnóstwo radości i miłego wewnętrznego uczucia?

wniosek: mam swoje małe szczęścia, które sprawiają, że się uśmiecham i daje pstryczka w nos małym nieszczęściom.

cwana bestia, ale tchórz. dawno się tak nie bałam. 

uśmiech <3