No i co? 

Beznadzieja. Czuję nie tyle niemoc, co po prostu.... Wiecie, co? Z każdym dniem, co raz bardziej mnie to niszczy i być może kolejna ucieczka, od tego samego... Ale znowu? Czy już zawsze będę uciekać? W tym tempie nigdy nie pójdę na przód, ale z drugiej strony, czy ja chcę iść na przód?


Czemu nikt nie potrafi zrozumieć, że ich "dobrze dla Ciebie" wcale tego nie oznacza? Czy już nie można popełniać własnych błędów i wybierać własnej chwili na zrobienie czegoś, tylko zawsze ktoś ma to "ale". "Ale... bo ja chcę dobrze".
Wsadźcie sobie w dupę swoje dobrze. Sama najlepiej wiem, czego chcę i jeśli popełnię błąd, to JA to zrobię, nie Wy, także w czym problem? 
Martwcie się o swoje poślady. Ja sobie radę dam, zawsze daję.