City.

https://www.youtube.com/watch?v=lkyoWeZDxiA

Jestem częścią tego miasta. Patrzę na tramwaje, które poruszają się jak gąsienice tymi szerokimi ulicami. Tak wolno, spokojnie. Nikt ich nie słucha, rzadko kto na nie patrzy. Siedzę w jednym z nich. Trzymam telefon w ręku i zastanawiam się co dalej. Co mam zrobić ze swoim życiem. Gdzie mam pójść dalej. Siedzę. Milczę. Telefon milczy i jest mi tak strasznie przykro. Nie mam się do kogo odezwać. Czuję wewnętrzną pustkę. Pochłania mnie całkowicie a potem rozrywa od środka. Krzyczę. Zastanawiam się czego oni ode mnie oczekują. Nie będę przecież szczuplejsza, piękniejsza i nie będę miała nigdy super prostych włosów. Wkurzam się sama na siebie. Za to, że jestem taka dokładna, że lubię mieć wszystko na swoim miejscu i za to, że potrafię radzić sobie sama. Nokautuję te wszystkie osoby które się do mnie zbliżają, bo pokazuję, że zawsze dam radę sama. Bardzo to złe z mojej strony. Przykre, bo kiedy potrzebuję kogoś to jednak nie ma nikogo. Z 1000 osób nie ma ani jednej do rozmowy.

"Jedyną rzeczą bardziej przygnębiającą od niemożności odnalezienia kogoś jest bycie nieodnalezionym"

W.