Wzięło mnie na przyrodę, spokój, ciszę.

Stwierdziłam, że felieton napiszę.

Jak pomyślałam tak zrobiłam.

RYZYKO PEWNEGO OSĄDU

Spacerując ostatnio po starówce, widziałam po drodze mnóstwo ludzi z Polski jak i z poza jej granic. Każdy inny, każdy taki sam. Obserwowałam wszystkich po kolei. Lubię to robić. Analiza zachowań ludzkich jest niezwykle fascynująca. Zaczęłam się zastanawiać nad tym czy ludzie mogą powiedzieć, że są sobą lub kogoś udają. Tak trudno jest przecież zgłębić ludzką naturę. Niektórzy powiedzą, że to strata czasu. Nic nie wniesie, a może zaszkodzić, bo czasami lepiej nie wiedzieć wielu rzeczy. Ja jednak podjęłam tę próbę i zadziwiła mnie moja wyjątkowa wiara w ludzi, ich dobroć, czystość zamiarów oraz szczerość. Przecież istnienie prawdy warunkują ludzie. Kto ma być prawdziwy jeśli nie oni  ci, którzy prawdę stworzyli? A może całe życie jest ściemą? Może coś takiego jak prawda zostało stworzone lub nazwane aby ludzie poczuli w sobie odrobinę moralności? To mnie nie przekonuje. Człowiek w każdej sytuacji postępuje zgodnie ze sobą, mimo że inni mogą to odebrać inaczej. Niektórzy ludzie mają sposób na życie, który stanowczo może odbiegać od norm bycia sobą. Ich sposobem na przetrwanie w świecie jest symulowanie różnych zachowań, naśladowanie, kontrolowanie się na każdym kroku. Dlaczego? BO TACY SĄ!

Taka jest ich natura i w takiej postaci jest im najlepiej. Więc zamiast mówić swoim znajomym, że kogoś udają lepiej nic nie mówić i to akceptować bądź głęboko się zastanowić nad tym, czy aby na pewno dobrze znamy tą osobę. Life is brutal.