s.d.a.t.v.g.e.h.m.o.p.w.r.n

ha ha a.a.
niepoprawna romantyczka,
stanęła jej jak tyczka,
on cały w czerwonościach barwy,
jęk nie marny,
wydobył się z niego,
lecz postawa dlań smutnego,
myślącego, nie ukojonego,
smakiem życia,
jego istnienia i bycia .
woląc utrzymać dystans, że
jednak coś się tworzy,
cyklem tym samym,
trochę czasem/życiem pozmienianym .
zabawa lekko ważonego smutku,
jakiegoś pomruku,
wydobytego z ciszy otchłani,
ani nie pozostawia nas obojętnych ani
ani, owoce tryumfalnej rozkoszy
ciałem, włosem się panoszy .
brak uwagi,
błogie ptaki,
cisnących słów ołtarz,
na czyjąś twarz,
się maluje .
cicho miłuje .
co tu się stało.
mało mało mało,
się spało,
na kanapie czuć sprężyn drżenie
od uderzających
w kręgosłup moralny prawd,
strzała, kula,
w głowę ciska,
rzeczy pewnymi intrygami,
prowadzone stadami.
ja obrosnę w pióra
za lat -naście .
na szkodach życia pachną maści,
ty z góry na mnie patrzysz