L it e r u j

Przykro mi bardzo pozornie, ale nie mam większej ilości wdechów by powiesić jakiś bardziej ambitny obraz ciała i duszy...

Z każdym wdechem tracę powietrze. Każdym wydechem zadławiam sie jego nadmiarem. Wije się głośno. Nie muszę już nawet udawać, bo i tak nikt nie chce mnie usłyszeć. Czuje straszne zmęczenie. Nie mam siły leżeć. Więc stoje. Nie mam siły płakać, więc śmieję się ukradkiem w okopie, bo..

(czasem zaskakuje samą siebie)

Siedze. Sobie. W. Okopie.

I pale. Mosty pale bardzo wytrwale.

Więc o to i jestem.

http://www.youtube.com/watch?v=3ZV8PB2se1A&feature=related

Światło z lampy maluje na ścianach różne formy.
To, co widzimy, jest tym czym widzimy, czy czymś chorym,
Czy czymś niedobrym jest
tak się wyłączać na ulicach?
Pięści robią mniej złego, niż słowa w morzu łez.
Jesteś nikim nawet na swojej tratwie.
Muzyka to emocje, dzięki
którym łatwiej.
Ja Tobie wierny na zawsze,
bo o to chodzi przecież.
Włączam Muzykę, Otwieram Okno i lecę.

Puszczam Muzykę.
Otwieram Okno.
I lecę.

Może czekoladke na dokładke?

Nadal nie, bo czuje.

Panowała gryząca opuszki palców cisza. A to przecież bardzo ważne. Patrz. Czuje Twoją pościel.

Stopnie brzydoty mnie przygniatają. Boję się ludzi.

Męczy mnie każdy gram powietrza. Przygniata senną lekkością swej dużej wagi. Boli mnie serce rabi..
mam kłopoty

może by mi poradził
rabi Nachman
ale jak mam go znaleźć
wśród tylu popiołów?

A wszystko ma się dopiero rozegrać. Tylko czy wszystko to coś, a coś to wszystko?

Kolejną praline musnąć proszę ukradkiem.

Cza­sami rodzi się we mnie ja­kiś głód życia, nie zna­na tęskno­ta za spełnieniem się w in­nych ro­lach, sma­kowa­nie ciała i duszy jeszcze nie poz­na­nej. Od­kry­wać trze­ba do końca.

Cmen­tarz większości z nas przy­pomi­na szachow­nicę. Niektóre po­la są za­nied­ba­ne al­bo wręcz leżą odłogiem. Kto by so­bie zaw­ra­cał głowę nag­robka­mi czy też miłościami, które pod ni­mi spoczy­wają? Na­wet naz­wiska za­tarły się w pa­mięci. In­ne gro­by po­zos­tają jed­nak ważne, choć byśmy niechętnie się do te­go przyz­na­wali. Od­wie­dza­my je często prawdę mówiąc zbyt często. Nig­dy nie wiado­mo, jak się będziemy czu­li po wyjściu z cmen­tarza: cza­sem będzie nam lżej, cza­sem ciężej na duszy. Nie sposób prze­widzieć w ja­kim nas­tro­ju będziemy wra­cać do do­mu te­raźniej­szości.

Rozbiłam się. Stukłam jedząc ciszę po turecku na milowej ścianie. Czuje się niepotrzebna. Ale spokojnie. Gdy będą czegoś potrzebować to przecież nagle poznają liczby. Przecież ponoć umieją liczyć. A ja do tego czasu przezimuje mą nostalgie.

Ojej. Marta pisze. Ojej. Marta kopiuje.

Clavicule, Maja żyje.

Pękam.