moralności mi brak 
pogubiłem się sam 
chciałbym tylko 
nadzieję ocalić od zła

absurdalnie czepiam się rzeczy mało ważnych. One błyszczą się, zwracam na nie swoją uwagę, chorobliwie uczepiam się tych kształtów bez formy i rozpaczliwie trzymam złudzenie tej chwili w której wydaje mi się, że mam rację. 

W której wydaję mi się, że te wszystkie iluzje i błędy mają sens. Rozbiję wszystkie szkło tego świata, zniszczę wszystkie dowody na ból w mojej głowie, ból irracjonalnych myśli.

chyba znalazłam drogę do dna

Nigdy nie zdążyłam powiedzieć że tak naprawdę chciałabym to wszystko wykrzyczeć.

zasugerować temu światu, że chyba to spieprzyłam

nie jestem w stanie ogarnąć tych wspomnień zepsutych, zgniłych, rozbitych myśli

tak, zdecydowanie czepiam się absurdalnie rzeczy mało ważnych 

obrzydliwie oczywistych

takie pierdolenie zza marginesu.