Kurczaczki, jak ja lubię sprawiać ludziom radość. Czy to naleśnikami ze szpinakiem, czy to smsem, czy to telefonem. Miło mi, że Czendryk tak biegnie po telefon jak dzwonie, dobrze, że chociaż ja w tej rodzinie potrafię z każdym znaleźć wspólny język. Gest ze strony Dadży też mnie ratuje niezmiernie. Męczy mnie tylko ciągła obecność kogoś w mieszkaniu. Jest we mnie potrzeba rządzenia samej na metrach kwadratowych. Wytrzymamy. Od jakiegoś czasu nie widzę problemów. Wszystko toczy się swoim tempem, z dnia na dzień jest coraz weselej. Jak to jest, że nie robię praktycznie nic, a nie mam czasu. Czy serio nierobienieniczego jest też takie absorbujące? Może zajmuje mi głowę martwienie się o moje córki i synów? Chociaż wiem, że to dzieci sprytne i ogarnięte i moja troska w niczym im nie pomoże, ale jednak matczyne uczucia biorą górę. Miło mi też kiedy swoim tempem wyprzedzam innych spieszących się i słyszę jak zadyszani nie wiedzą którą drogą biec, a ja powoli, 30 cm ponad chodnikami dubluję ich jak Kuban. Nie to żebym życzyła innym potknięcia czy coś, ale w końcu czas święcić moje triumfy. Jak dalej bedzie tak, że tak bardzo nie wysilając się, zyskuje tak dużo to z tego szczęścia wlaze z butami do nieba i już stamtąd szybko nie zejdę, bo wiadomo, że tu na dole może dopaść mnie jakaś burza, a tego w tym momencie najbardziej się obawiam. Burzy, a potem znowu czekania na ładną pogodę.