ŹRENICA

IV

Byli tu tydzień. On nie pytał o nic, oni też. Nie znaczyczło to jednak, że nic nie wiedzą.

Miał cały czas wrażenie, że Nikodem wie o nim więcej niż on sam.

Anastazja była jakby odłączona od świata.

Lubił na nią patrzeć jak siedziała  pod drzewem i wpatrywała się bezmyślnie w dal.

Przypominała Alicję. Nadal nie mógł się pogodzić, że najprawdopodobniej ją stracił.

Na zawsze ? Nie wiadomo.

Do tego dręczyła go myśl, na temat tego czemu on tu jest,

a nie ktoś inny.

Nie wytrzymał z tym nie pytaniem.

-Dlaczego chciałeś mnie uratować i uratowałeś, Nikodem ?

-Byłem narzyczonym twojej matki. Czekałem na to pytanie chłopie.

Anastazja momentalnie odwróciła się w ich strone, siedziała przy namiocie i  rysowała palcem po ziemi.

-Ona mnie w ostatniej chwili odrzuciła, spotkała twojego tate. Snoba.

Przepraszam, ale takie o nim miałem zawsze zdanie.

Nie wiem czemu, ale to za niego chciała wyjść. Nie ze względu na kase.

Na pewno, taka nie była nigdy. Właśnie, była. Ich już nie ma, dochodzi do ciebie to, Olwier? W każdym razie, obiecałem jej, że służę pomocą. Zawsze. Jak zaczęła się wojna, przyjechałem z Anastazją tu na "wakacje". Ona nic nie wiedziała, a ja nie byłem tu bez celu. Obserwowałem was, nie żebym was śledził, ale co jakiś czas was widziałem. 

Wtedy kiedy w wasz dom trafiło, byłem niedaleko akurat. Mieliśmy z córcią wyjechać najszybciej jak się da. Najważniejsze było jej życie w tamtym momencie. Wysiadłem jednak z samochodu widząc, jak się pali wasza chcałupa. Napotknąłem się na ciebie. Dalej nie ryzykowałem.

Znowu to milczenie. Tym razem jednak Anastazja nie była obojętna w stosunku do życia chłopaka. Patrzyła na niego z ciekawością dotyczącą jego reakcji. Jednak jego twarz była jak z gipsu, bez ruchu. 

Miał mętlik w głowie. Czemu mama nigdy nie mówiła mu o tym mężczyźnie ? 

Skąd wzieła się Anastazja ?

Głupie pytanie, ale na razie nie pytał już o nic. Wiedział dużo, tyle mu wystarczyło.

-Tato, chcesz to śpij w samochodzie dziś

Oliwer spojrzał na nią zdziwiony, jej twarz była kamienna. Nic nie zdradzała.

-Córa, mogę spać, ale wy tam w namiocie spokój. 

-Czemu ? Zapytał.

Leżała obok niego dziewczyna przypominająca Alę. Zaczął sobie wyobrażać, że to ona.

Nie umiał, dziwnie stwerdził wtedy, że ona mu ją przypomina. 

To są dwa różne światy.

-Co czemu ? Dziwisz się , że postanowiłam spać dziś w namiocie ? Podkreślam W NAMIOCIE, a nie Z TOBĄ. Tu jest przytulnie, wolę jak jest ciasno niż jak jest duży luz.

-Rozumiem.

Zapadła ciasza trwająca kilka minut.

-Przypominasz mi moją pezyjaciółkę, Alicję, podobnie się nazywacie. Z resztą przypominałaś mi. Bo dziś stwierdziłem, że jesteście zupełnie inne.

-Pewnie jest ładniutka, grzeczniutka, ma super ciuszki markowe itp. , tak ? mam rację ?

-Nie, ostatnio się zmieniła, jara trawę.

-Ja nie jaram, dla mnie to głupota, z zioła przejdziesz na twardsze i będzie dupa. 

Mi życia na razie nie szkoda.

-Ja zapaliłem może dwa czy trzy razy. 

-Ja nigdy, nie chcę . Idę spać , dobranoc. Mam nadzieję że nie chrapiesz.

-Dobranoc.

CD nastąpi