ŹRENICA

II

To było dziwne, nie tylko dla niego. Dla rodziców różnież, ich syn siedział teraz całe dnie sam, w domu. Czasem tylko wychodził do jaskini, gdzie po raz pierwszy zaczął zapraszać swoich kumpli. Jak była Ala nigdy tego nie zrobiłby. Teraz nie miał nic ipnnego do roboty. 

Razem z nimi jarał trawkę, kilka razy pili piwo,

ale nigdy nie w takiej ilości by mógł się upić.

Wojna była spokojna. Do czasu.

Pewnej nocy, spokojnej jak zawsze, rozległy się strzały.

Trudno mu było się nie bać. W głowie miał pustke, jak to po przebudzeniu.

Wyglądał przez okno, gdzieś w oddali coś wybuchło.

Noc była jaśniejsza niż zwykle, słychać było krzyki i płacz ludzi.

Nagle cały świat stanął w płomieniach.

Upadł, nie słyszał nic, nic nie czuł.

Siedział oparty o ściane i nie kontaktował.

Po chwili się jednak ocknął, zaczął czuć płomień, bliższy jego ciału niż kiedykolwiek.

Zaczął słyszeć krzyki z dołu.

Zaczą rozumieć, że bomba trafiła w jego dom. 

Uiekał, omijał wszystko w miare zręcznie.

Raz albo dwa razy się potknął.

Przypomniał sobie o rodzicach. Zawrócił.

Trudno było znaleźć dom. Wszystkie w tej chwili wyglądały podobnie.

Nie mógł go znaleźć. Rozpacz nim zawładneła prędzej niż się spodziewał.

Histeria.

Klęknął i zaczął płakać. Nie wierzył. Nie miał pojęcia co zrobić. 

Kilka razy próbował się wczuć w role tych, co kiedyś żyli w czasie wojny.

Teraz wiedział, ale nie wierzył.

Ktoś położył dłoń na jego ramieniu i powiedział na tyle głośno by można było usłyszeć

-Wstawaj, nie ma chwili do stracenia. Musisz ze mną stąd uciec jak najszybciej, 

szybko WSTAWAJ ! Rób co ci każe i nie gadaj.

Posłusznie wstał, mało co widzał, oczy nadal miał pełne łez.

Ten ktoś prowadził go za rękę.

Czuł mocny uścisk mężczyzny.

Nagle poczuł zmęczenie.

Nawet nie wiedział jak to się stało, kiedy padł.

Otworzył oczy. Dzień. Rozejrzał się.

Głowa była ciężka jak cegła, dlatego po chwili zorientowania się tylko,że to samochód

położył głowe na miejsce.

-Obudził się. Powiedział jakiś dźwięczny głos, z pewną obrzydliwością .

-Wygramol się jakoś do tyłu i wytłumacz mu co nieco, a potem popytaj się. 

Ten głos Oliwer rozpoznał, to ten sam gościu co wtedy położył mu rękę na ramieniu.

-Dlaczego ja ? Nie chcę.

-Jesteś moją córką i proszę cię o to jako ojciec!

-Dobra, już.

Poczuł jak ktoś zawadza o jego ciało, a potem przekłada nogi tak, aby był w pionie.

Usłyszał jak ktoś głęboko wzdycha.

-Możesz gadać teraz ? 

Nie był pewnien, spróbował

-Tak

-To kozacko, teraz słuchaj. Mój ojciec, pomaga ci z jakiegoś mi nieznanego powodu. 

Kiedyś może Ci powie, a wtedy i mi to wyjaśni. Mam nadzieję. 

Mniejsza z tym,  ja się nazywam Anastazja, jedziemy teraz, gdzieś, gdzie wojna nie doszła.

Kiedy będziemy mieli wystarczające środki przedostaniemy się za granice i będziemy wolni.

Jeżeli chcesz żyć to raczej się nas słuchaj i odnoś się z szacunkiem. 

-Gdzie ? Zapytał, próbowała sobie to wszystko ułożyć w głowie,

zrozumiał tylko, że oni chcą mu pomóc, a dziewczyna się nazywa Anastazja.

Ładnie, podobne imie do Alicji.

-Teraz w góry, będziemy się tam ukrywać. Ojciec ma znajomości , więc luz.

Otworzył oczy, podniósł głowe z lekkimi problemami. 

Ładna.

Czekoladowe oczy, takie same długie i proste włosy.

Szczupła i pełna wdzęku, a zarazem buntu.

Ciekawe jak on się prezentuje.

-Długo jedziemy ?

-9 godzin, będziemy za jakieś 2.

-Ładna

-Co ?

-Ty

-Radze ci się ogarnąć i mieć na baczności. Gówno mnie obchodzisz.

Pamiętaj o tym.

W tej chwili zabrakło mu Alicji i rodziców jak nigdy przedtem.

C.D nastąpi