Człowiek miał ogród. Niegdyś zadbany. Pielęgnował go każdego dnia. 

Człowiek jednak zaczął tracić Nadzieję. Ludzie bowiem z wolna zaczynali ją niszczyć swymi zachowaniami. 

Nieświadomością słów wypowiadanych, popełnianych grzechów rzekomo przypadkowo, hipokryzją.

Z coraz drobniejszymi ilościami Nadziei ogród mógł odczuwać brak opieki, bowiem człowiek zaglądał tam coraz rzadziej. 

W końcu przyszedł dzień, kiedy to ogród pozostał bez jakiejkolwiek opieki. Umierał. 

Człowiek oraz ogród umierali osobno, mimo faktu, że mieli siebie wzajemnie na wyciągnięcie ręki. 

Byli swym jedynym ratunkiem. 

Człowiek przemęczony wszelakimi problemami, sytuacjami zbędnymi i głupimi a zarazem tak bolesnymi i dotkliwymi - poszedł do ogrodu. 

Był pełen chwastów i pozostałości po martwych kwiatach. 

Człowieka pozbawionego jakichkolwiek emocji wcale ten obraz nie ruszył. Do pewnego momentu. 

Bowiem jeden z tych chwastów obudził w nim coś, czego od dawien dawna nie czuł. 

Nadzieję. 

Człowiek delikatnie wykopał chwast i dał mu nowy dom w doniczce, którą postawił na parapecie obok swojego łóżka. 

Aby zawsze mieć chwast przy sobie. 

Dbał o niego każdego dnia. Bez względu na porę. 

Rozmawiał z nim i mianował go swym jedynym, najlepszym przyjacielem. 

Niekiedy wydawała mu się, że chwast naprawdę go słuchał i rozumiał. 

Wiedział doskonale jednak, że był bliski zgonu własnego, także pozostawił przy na półce obok łóżka karteczkę. 

Ludzie, którzy go znaleźli już martwego spełnili jego wolę. 

Postawili doniczkę przy jego grobie, aby jego przyjaciel towarzyszył mu aż do śmierci własnej.

Jestem Chwastem w Twoim ogrodzie życia. 

Jestem Chwastem i dziękuję Ci za opiekę. 

Jestem Chwastem i postanawiam trwać przy Tobie do samego końca. 

Jestem Chwastem.