63.

Brian P. Levack "Polowanie na czarownice w Europie wczesnonowożytnej"

Rzecz jest prosta i klarowna: wkroczyliśmy za sprawą poprzedniego odcinka, a kontynuując za pomocą tego (i następnego) w materię sił nieczystych, magicznych, szatańskich...

Owa książka została mu już polecona jakiś czas temu, bodajże na uczelni. Jednakże... przegapiałam skutecznie terminy odbioru w wydziałowej bibliotece (już wtedy powinno mi to dać do myślenia, to był jakiś znak...).

Czas jednak nastał na wkroczenie na tę tajemną ścieżkę i postanowiłam zakupić knigę na aukcji internetowej za śmiesznie niską cenę (nie chwaląc się bowiem jestem specjalistką w kupowaniu czytadeł za właśnie takie psie pieniądze ;)).

Panie Brianie P. Levack... Ja rozumiem, że chciał Pan podejść do jakże kontrowersyjnego problemu, jakim jest polowanie na czarownice, profesjonalnie. Rozumiem to (no dobra, toleruję), ale na litość Boską (!) dlaczegóż, och, dlaczegóż cała treść grzęźnie w iście podręcznikowej formie? Na cóż te rozlazłe dywagacje, domysły i zasypywanie czytelnika niezbitymi dowodami w postaci nagromadzenia dat, statystyk, analiz, wykresów... Wiem, że nie należy mijać się z prawdą historyczną, ale naprawdę było tu takie pole do popisu, co do formy przedstawienia! No właśnie, było... I jeszcze te przypisy po każdym rozdziale, litości. Osiem części i blisko 300 stron czasu, który został jakoś tak przefiltrowany w próżnię (nie będę taka okrutna, ale na pewno w jakąś niby-przestrzeń)? Mam tę zasadę, że kończę każdą książkę i cały czas, niemal do ostatniej strony na próżno łudziłam się o jakąś niespodziankę. I na łudzeniu się skończyło. Zapamiętałam jedynie parę ciekawostek, ale czymże one są na tle stronic zadrukowanych w ilościach setek? Marnym pyłem mojej pamięci (w obecnej chwili raczej niepamięci). Pan wybaczy, ale jestem na nie. Czy powstawiane gdzieniegdzie ryciny ratują jakoś całość? Cóż, przynajmniej można sobie pooglądać obrazki...

Wnioski: dla nadętych formalistów. Dla reszty: niekoniecznie.

Ocena: 3/10.