123.

na domowce z kolega z Creepshow :P

 było mi przykro. już od początku wiedziałam, że ten człowiek nie zdąży. może to karma? ale ja mogłam krzyknąć i czułam się winna, bo głosu nie miałam. pociągając za jedną końcówkę sznurka, zwijając kołowrotek prowadzący do jakiejś niewiadomej. miałam nadzieje na grubą rybę. tylko on nigdy się nie koczy. cholerny sznurek. momentami się urwie, w dodatku tak agresywnie, że dłonie pozostawi zakrwawione, a skrzywdzoną duszę samej sobie. chciałam dobrze. zemdlałam przez niejasności. zemdlałam waszymi ciałami i waszymi głuchymi oddechami. stwierdziłam, że odchodzę. odrywam się, urywam jak ten sznurek. z niewiadomej zostaję z niczym. jestem niczym, a wciąż mam wyrzuty sumienia. mężczyzna biegł na autobus, ale nie wygrał z czasem, kierowca nawet nie zauważył jak bardzo się starał.