Tatiana Okupnik

O niej

Lubię-owoce:świeże czereśnie w czerwcu z ogródka rodziców i gruszki;słowa:derogować, genius loci,oczadział(Łowcy.B);zaglądaý ý w kobiece oczy;pisać felietony;purpurowe róże;falujące morze;spać(ale bez przesady);filmy z Billem Murrayem;słodycze-ilość nieograniczona;samochody marki Toyota;marzyć;śnić;dłonie kobiety;czerwone pół-wytrawne wino
Uwielbiam-widok z Kamiennej Góry i ul.Świętojańską w Gdyni po zmroku;Radiohead;twórczość Haruki Murakami i Janusza L.Wiśniewskiego;muzykę;ambitne kino;futbol;zdjęcia z "duszą";"Gladiatora ";zasypiać przy dżwiękach chillout-u;kolor jasnozielony;kobiety,które wiedzą,co to "kobiecość";Kabaret Moralnego Niepokoju;filmy z PRL-u;być zaskakiwanym;ludzi,którzy potrafią słuchać;moją mamę:)

Tatiana Okupnik solo nie skrzeczy i śpiewa rzeczy po stokroć ambitniejsze, niż hity Blue Cafe. A to oznacza, że może stracić dotychczasowych fanów. Czy zyska nowych? Trudno powiedzieć, ale chyba jest na dobrej drodze.

Zawartość "On My Own" to nie popularna dziś po obu stronach Atlantyku mieszanka soulu z hip-hopem, ale podróż do korzeni tego typu grania - taneczny jazz, soczyste funky, porywające disco, a wszystko pod honorowym patronatem Stevie Wondera i Quincy Jonesa. Szczególnie pierwsza część płyty sprawia wrażenie, jakby złote czasy wytwórni Motown nigdy nie minęły i trzeba przyznać, że Tatiana czuje się w takich klimatach jak ryba w wodzie. Wyraźnie słychać różnicę pomiędzy tym, co upichcił dla polskiej wokalistki Lenny White, a tym, co robią dzisiaj Pharrel czy Will.i.am. Oni załatwiają sprawę paroma zapętlonymi dźwiękami, tymczasem na "On My Own" mamy do czynienia ze starą szkołą lat 70. - bardzo bogate brzmienie, dużo nut, dużo dźwięków w tle. O tym, że to już XXI wieku świadczą tylko odzywające się tu i ówdzie elektroniczne przeszkadzajki oraz rapowanie niejakiego Caba, które przybliża ten materiał do stylu US3. Ale to przecież kolejny wzór, którego nie trzeba się wstydzić.

Pierwsza połowa płyty buja bardzo przyjemnie, niestety w drugiej Tatiana i zaangażowany przez nią zespół tracą siły, ledwie przeczołgując się z utworu w utwór. Właściwie wszystko od "Afterglow" jest nudnym miauczeniem, przywodzącym na myśl co bardziej pretensjonalne piosenki Justyny Steczkowskiej. Nawet zamykający album utwór tytułowy utrzymany jest w tej bełkotliwej konwencji, ratuje go tylko świetna partia trąbki.
To wszystko nie zmienia jednak faktu, że Tatiana wróciła z muzycznej podróży po Ameryce z tarczą. Obawiam się, że nad Wisłą, z polskimi muzykami i polskim producentem aż tak świetnie brzmiącej płyty nagrać by się jej nie udało. O czym pewnie chętnie zaświadczy Kayah, która swojego czasu była najbliżej ideału, a przecież wciąż tak daleko... Pytanie jednak brzmi, czy ta światowa produkcja, zaśpiewana niemal w całości po angielsku, to na naszym rynku atut, czy raczej obciążenie? Choć w pierwszym starciu Tatiany Okupnik z zespołem Blue Cafe wokalistka wygrywa przez nokaut, obawiam się, że ktoś inny może zdobyć nagrodę publiczności.