Nie rozumiem mechanizmu działania ludziego umysłu. Umysł, przeciwieństwo serca i jego brat bliźniak. Nie podlega dyskusji, że on nigdy nie przyzna się do istnienia czegoś takiego jak uczucia. Umysł po prostu ich nie ma, choć chce zawsze jak najlepiej dla ciała, w którym się znajduje. Ten owy oszukuje się o tym, że nic nie wie o istnieniu takowych emocji, a serce wysyła sprzeczne sygnały myśląc, że umysł nie przechytrzy już wcześniej obranego psikusa. A co jeśli chodzi o wspomnienia? Rozum trzyma w sobie informacje praktyczne, serce jak najbardziej niepraktyczne, wręcz powiedziałabym przeszkadzające w funkcjonowaniu organizmu. Nie sposób oszukać swojego serca chociażby było się najbardziej inteligentną osobą na świecie. 

A jeżdżąc piszę. Cały czas dwa te same przystanki i dwie te same rzeczywistości. Tak, tak. To, co nowe wydaje się zawsze bardziej atrakcyjne, człowiek z natury chyba jest łasy na zmiany i mu się po prostu podobają. Mi teraz również. A czekanie najzwyczajniej w świecie zaczyna mi sprawiać ból. Dlatego zaczynam oglądać chmury za oknem, są niesamowitą inspiracją twórczą. Zresztą nie tylko one. Puste mieszkanie ze mną włącznie nie jest twórcze zdecydowanie. A co mi pozostało? Czekanie... A czym jest czekanie?

Turning tables