Pogubiłam się. !
Potrzebuję czegoś pewnego ,jakeigoś stałego gruntu, czegoś , czego mogę się chwycić.
Przyjaciółka powiedziała mi dziś: 'Musisz znaleść szczęście'.
Ale ja kiedyś swoje szczęście odnalazłam właśnie tutaj.
Nie chcę szukać nigdzie indziej, nie potrafię już zacząć od nowa.
Zbyt wiele było chwil... Tylko ta pustka tak boli... Każdy oddech...
Stoję koło niego czuję brak.. i  jednak chce się płakać.
Pustka.
I żal, że tyle chwil odeszło bezpowrotnie.
Zrezygnowałam, poddałam się.
Wycofałam się z tej walki, w której od początku byłam przegrana.
Już żadne słowa i czyny z mojej strony nic nie zmienią.
Przegrałam. Trzeba to sobie powiedzieć wprost.
Mimo to trzeba żyć.
Trzeba iśc dalej pomimo tego, że czasami boli.
Trzeba czekać, bo dobre chwile też przyjdą i nie myśleć o tym ,że będą trwać krótko i szybko odejdą.
Na tym właśnie polega to życie.

Chciałabym nie czuć się samotna.
Nie płakać po nocach.
Nie grać szczęśliwej.
Być sobą i być kochaną.
POkochać znowu siebie...
Bo nie kocham siebie...nienawidzę siebie...
A podobno ,kto nie kocha siebie nie może być kochany...
Chciałabym żeby przestało boleć.
Chciałabym mieć Go przy sobie, chciałabym , żeby otoczył ramieniem i powiedział, że teraz już wszystko będzie dobrze.
Żeby był taki, jakiego Go pokochałam...
Po policzku popłynęła teraz łza, nie umiałam jej powstrzymać.
Nie wiem, co teraz robi, gdzie jest.
Zobaczymy się zapewne przelotnie jutro.
Zobojętniałam...ale pozornie.
Bo w sercu nadal czuję to samo.
Ale w końcu trzeba doceniać to ,co się ma.
W końcu tyle osób mi zazdrości mojego szczęścia...
Tak...
Trzeba żyć własnym życiem, trzeba zacząć budować znów swoją ścianę, trzeba znów budowac własny świat.

Brakuje mi miłości... !