Nie mam siły już na nic.

Nie ma chwili bym nie musiała się o coś martwić.

Wszystko mi o tym przypomina.

Nawet moje ciało jest przeciwko mnie.

Po co ja zawracalam?

A Ty? Zamiast dodawać mi sił stawiasz, że jest jeszcze gorzej.

Już się nie wkurwiam, nie awanturuje jest mi po prostu przykro.

Nie strasze, nie proszę nie wymagam. Poddaje się.

I tak już nic nie wywalcze.

A jestem zbyt wielkim tchórzem, żeby zrobić coś.

I Ty to wiesz. I Tobie to odpowiada.

Szkoda tylko, że nie umiem inaczej funkcjonować.

Mimo wszystko dalej w to brane wiedząc, że to nie ma sensu.

Jestem jak ryba, nie mam głosu i pozostaje mi do tego przywyknac.

Gdzie się podział mój upor i pewność?

Prawdopodobnie nigdy ich nie było, zawsze byłam od kogoś zależna.

Zawsze byłam czyimś cieniem.