oni jednak są jak rodzina. może taka trochę dalsza, ale rodzina jednak. budzisz się z nimi późnym rankiem, wytyrana. jeszcze poprzedniej nocy ktoś przytrzymywał Ci zmęczone czoło, ktoś inny okrywał Cię ciepłym kocem. łazienka słuchała smutnej historii, a ramiona drugiej osoby karmiły się łzami. mówiłam coś, krzyczałam i deklarowałam, że kocham. ja! to było takie przejmujące, bo siedziało we mnie tyle czasu i nadal siedzi.. tyle, że to jest tylko głos podświadomości.. TYLKO! wielkie mi halo od razu. boję się, bo robię jedno, a mówię drugie. całuję obce usta, a potem mój umysł wykrzykuje mi, że nic nie czuję i jest tylko jeden mężczyzna na tym świecie, którego kocham głupią i bezpodstawną miłością, wciśniętą mi w prezencie, jak małe przekleństwo. ta cykliczność nie ma końca i właśnie dosięgła zenitu, w którym to momencie znów spada na samo dno.

***

byłam dziś na wspaniałym koncercie, wśród elitarnej śmietanki krakowskiej, ( trochę jak dla mnie zbyt przesadzonej i zalatującej przesłodzoną sztucznością) co kontrastwało ze wczorajszą, jakże barwną i demoralizującą nocą. było tyle uzdolnionych, młodych osób, że aż zachciało mi się zniknąć. pewien skrzypek skradł mi spojrzenie przed koncertem. nadal pamiętam jego ciemne i mądre, wrażliwe oczy, a na skrzypcach grał znakomicie. takie osoby są stworzone dla mnie do kochania. takiego wspaniałego mężczyznę powinnam kochać.. który potrafiłby mi zaimponować i jeszcze do tego góry by dla mnie przenosił. taki facet istnieje! zobaczycie, że kiedyś wreszcie trafi mi się prawdziwe złoto! [ i nie tylko w postaci pucharu za suchary]

mam zaskakująco dobry humor, jak na osobę, która jest wyprowadzona z równowagi.

może jednak rzeczywiście, przyznając ze świętym spokojem - nie znalazłam nikogo godnego mojej uwagii. [haha, nawet rymuję!]

no dobrze, kończę, bo się trochę popisuję.

[to wszystko przez niekryteg krytyka, bijaaaaaaaaacz!]