ZŁA, ZŁA, ZŁA

mam ochotę dodawać po pięć zdjęć na raz i pod każdym pisać inne gryzmoły i zupełnie inne fakty. zmieniać sens merytoryczny wypowiedzi, potem znów kasować i zaprzeczać samej sobie. nie masz tak czasem? chcę drzeć zdjęcia, chcę palić ubrania i mosty, które zostawiam za sobą. mam wielki kłębek niewiadmoczego w głowie, a jego ostre końce ranią mój mózg od wewnątrz, robiąc mi, potocznie mówiąc mindfuck'a. zrosłam się z tym miastem, a chcę tylko oddychać.

tymczasem, ku mojemu przerażeniu układanka składa się w niepochlebną i jeszcze bardziej niezrozumiałą całość.

dlaczego:

przy mądrych jestem mądra?

przy głupich jestem głupia?

 przy złych, zła, a przy dobrych..

czy nie powinnam być ciągle taka sama?

i dlaczego [ co jest dla mnie największą zagadką]

pesymistom wpajam optymizm, a optymistom pesymizm?

kim ja do cholery jestem?

... i czy zawsze będę tak mącić i przekręcać?

przecież chciałam tylko dawać innym szczęście..

no i już mi przeszło.

chwila..

jednak nie.