08.10.2013

czuje pustkę, taką prawdziwa... żegnm się już z tym faktem, że kogoś już nie widzę. Nie ogarniam zachowania, bo ja się staram być sobą, być cierpliwą i wyrozumiałą. czasami przerywa nam wszystko cisza, chciałabym ci powiedzieć, ze musisz się ogarnąć. Jakby w tobie był ktoś inny, inna osoba- nie tą co poznałam. Nie chce rozmowy, bo wiem, ze to będa kolejne komplikacje, że trudno trzymać przy sobie ważną osobe. Jeżeli jest prawdziwa to nie odejdzie, prawda? Daje ponieść się losowi, bo wiem,ze to co ma być to i tak się wydarzy.  Czuje,ze ta osoba staje się przeszłością, ona też sie zmienia, na złe, ale każdy widzi to w innym świetle. Zawsze była miłą i dobrą, pomocną osobą, a teraz? humorek goni humorek, że aż trudno sie odezwać, żeby nie odezwała się chłodnym głosem "nie wiem", to nie ta osoba, którą poznałam i pokochałam.... 

Myslałam, ze jak bedziemy się widzieli częściej to coś może się zmieni, wydarzy... a jest gorzej. myśle, że dopiero teraz moje wyobrażenie runeło, to co myslałam, otrząsnełam się już z niego, z tego, ze to nie mnie zaprosi, z tego ze to nie ze mną rozmawia, z tym,ze mam wrażenie,ze czasami udaje,ze mnie nie zna i wstydzi się. jest flegmatyczny.

Zmienia się wiele rzeczy oprócz tych dwóch powyższych. Jestem na takim etapie,ze wiem, że moge osiagnąć to co będę chciała, jestem pewna, ze każde moje marzenie może być spełnione. Na razie takim celem jest mój nowy obiektyw, wszyscy się sprzeciwiają i gadają głupoty, ze mi sie nie przyda, że są inne wydatki, jednak jak CHCE i musze to mieć, aby być w pełni szczęścia jeżeli chodzi o moją przygodę z aparatem.  Charakter się zmienia i to bardzo, realistycznie patrze na wszystko, nawet nie mam ochoty gdybać, a sen, który był kiedyś moim ukojeniem jeżeli chodzi o rzeczywistość teraz tylko jest dodatkiem. Ja mam ochotę się tylko wyspać!

Mam nadzeje, że kiedyś będę miała taką siłe, aby wszystkiemu podołać, aby wsystko było proste. Abym wreszcie odnalazała ukojenie w miłości. Brakuje mi tego, ludzie!