Cookies and things for you

Nie mogłam się zdecydować na żadne.

Jakoś niespecjalnie sądzę, bym miała tu jakiekolwiek prawo płodzić marne wywody, 

ale uznałam, że w takim miejscu warto jednak pozostawić jakiś ślad,

nawet, jeśli przypominać miałby ten niekoniecznie ładny i krwawy.

Lubię Twoje słowa. Myślę, że nie tylko ja podzielam tutaj (i nie tutaj również) tę opinię.

Bo uderzasz.

Chłodem, bezpośrednością, swojego rodzaju wyrachowaniem w słowach. Ten chłód bije też z tego miejsca.

Takiej perełce w bełkotliwej masie.

Jesteś dla mnie takim paradoksem. Kontrastem. Bladością.

Trochę jak śmiejący się na pogrzebie. 

Czasem odnoszę dziwne wrażenie, że Ten Śmiejący jest ukrytym zabójcą. I kolejnym personom śmiejesz się głośno w twarz,

dążąc do celów egzystencyjnych Tobie tylko znanych.

Druga strona również

jest przyjemną dla oka, ucha, i reszty zmysłów zagadką, której nawet nietrafne poczucie posuwania się do przodu

sprawia dziką satysfakcję i radość.

Jesteś trochę pchnięciem do masochistycznego odruchu. Przyjemność spływa krwawo wzdłuż ud,

dłoni, myśli. Ot, zalanie równające się najwyższą przyjemnością.

Tli się ta obawa gdzieś głęboko, z tyłu głowy.

Taki przyjemny, wywołujący mentalne podniecenie lęk przed nieznajomym.

Nie odbierz tego źle, bo to jak najbardziej pozytywnego rodzaju odczucia.

Nawet, jeśli tak nie brzmią.

Ot, czytanie między wierszami czasem się jednak przydaje.

Widzę Cię z tego pieprzonego, szóstego piętra tam na dole, w śniegu, w żółci lamp.

Bladą, kościstą i wyraźną.

Sunące cal nad ziemią piękno wewnętrzno-zewnętrzne.

Jak cień.

Tak widzę dzisiejszy sen duszy, mam skromną nadzieję, że uprzejmie się spełni.

Amen.

Koisz.

Mnie.

Myśli i słowa.

Z drugiej strony budzisz jakiegoś śpiącego demona, 

który wcale nie ma zamiaru opuścić.

Mam dziwne wrażenie,

że rwie się, by przybić Ci porozumiewawczą pionę.

Bam.

Nico/rainbowhooker

edit:

błagam, udawaj zaskoczoną.