Naprawdę brakuje mi już słońca i ciepła.

Mam wrażenie, że tylko ono mogłoby mi teraz chociaż trochę pomóc.

Rozwiać smutek.

Wracając z uczelni, wiele rozmyślałam - zresztą, jak zawsze.

I w sumie znowu o tym samym.

Może ja lubię być smutna, może mi tak wygodnie i bezpiecznie.

A może to nie smutek, tylko jakieś dziwnie...

próby uciszenia samej siebie połączone z rutyną i niechęcią do samej siebie?

Nie wiem, czy jedno ma się do drugiego.

Słucham Comy, ukochane "Pierwsze wyjście z mroku".

Dokończyłam drugi sezon "Pamiętników wampirów'".

Zaraz idę zmywać i czytać książkę G. Forman.

Pamiętam koncert, to był chyba 2011.

Poznań, Arena.

Grała Coma, Myslovitz, Strachy Na Lachy i Acid Drinkers.

Zaczarowana wyśpiewałam wszystkie piosenki z Rogucem.

Ach...

Płakałam, śpiewałam i czułam smutek zmieszany ze zrozumieniem.

Chociaż równie mocno kocham "stare Myslovitz" i Acidów,

to jednak koncert Comy był dla mnie najbardziej niesamowity.

Teraz, po niespełna pięciu latach, przekonanie, że nie pasuję do tego świata narasta...