Czasami wydaje się nam, że mieszka w nas dwóch różnych ludzi. Jeden, który wszystko robi doskonale i tego człowieka prezentujemy światu. Jest też i ten drugi, którego się wstydzimy i tego ukrywamy. W każdym człowieku istnieje coś takiego, jak wewnętrzny dysonans i niespójność. Każdy chciałby być dobry, a jedynie dokonuje czynów, których sam często nie rozumie.

Dlaczego tak jest? Dlatego, że człowiek nie jest Bogiem, nie jest też aniołem, ani jakąś nadistotą, a jedynie małym pielgrzymem w długiej, dalekiej drodze swojego życia. Właśnie słabości czynią go wyrozumiałym i łagodnym w stosunku do innych. Ktoś, kto jest bezkrytyczny wobec samego siebie, będzie twardy i niezdolny wczuć się w innych. Nie będzie umiał nikogo pocieszyć, dodać odwagi i wybaczyć. Szczęście i przyjaźń tkwią tam, gdzie ludzie są wrażliwi, łagodni, delikatni w słowach i wzajemnych kontaktach.