Nowy wspaniały świat

                (...) Alex biegł pustymi korytarzami Fabryki. Dym wypełniający cały budynek gryzł w oczy i drapał w gardle. Jego prawa dłoń była zaciśnięta na uchwycie pistoletu. W lewej trzymał małą paczuszkę z ładunkiem wybuchowym. W pamięci przywoływał plan Fabryki i salę nr 94, w której miał zostawić bombę. Do jego świadomości powoli zaczynała docierać ta informacja.

                Zabłądził.

                Stopniowo zwalniał bieg, by w końcu się zatrzymać. Próbował uspokoić oddech. Nagle usłyszał za sobą jakiś szmer. Instynktownie obrócił się.

Ostatnią rzeczą jaką zarejestrował był błysk metalu i oślepiający ból  w skroni.

***

                Gdy się obudził leżał we własnych wymiotach. Wyciągnął rękę ku pulsującej bólem skroni. Z rozciętego łuku brwiowego ciekła krew. Usłyszał czyjeś kroki i odruchowo złapał za pistolet. Z korytarza wyszła pulchna kobieta, ubrana w sukienkę w kwiaty. Korytarz wypełnił się znajomym zapachem cytrynowego ciasta i proszku do prania.

                -Mama? - stęknął chłopak i ostrożnie podniósł się na łokciach - Mamo, to ty?

Kobieta uśmiechnęła się ciepło i odpowiedziała:

                - Niezupełnie. Zobaczyłeś twarz którą, w tym momencie najbardziej chciałbyś zobaczyć. Bo ja jestem tym co nie ma oblicza, ani ciała. Ja jestem początkiem i koncem. Alfą i omegą.

                - Ty jesteś Twórcą. - rzucił zdziwiony chłopak.

                - Tak mnie nazywają. Moim dziełem jest woda, którą pijesz i powietrze, którym oddychasz. Moim pragnieniem było zbudować świat, w którym wam ludziom żyło by się dobrze. Jednak wy w swej chciwości i pysze też zapragnęliście być twórcami. Chcieliście zmienić świat, tak aby był wam posłuszny, aby wyglądał tak jak go sobie wymarzycie.

                - Właśnie dlatego chcemy wysadzić Fabrykę. - powiedział chłopak rozmasowując stłuczone kolano.

                - I co wam to da, Alex. - powiedziała postać, wpatrując się w niego pełnymi smutku zielonymi oczami - Oni zbudują następną. I dalej będą  modyfikować  geny, tworzyć nowych, lepszych ludzi i zabijać takich jak ty. Bo oni wierzą, że są twórcami nowego, lepszego świata. Że zbudują nową przyszłość bez wojen i chorób. Ale nie będzie żadnej przyszłości. Nadchodzi Dies Irae, Apokalipsa, synu. Nadchodzi śmierć. I wcale nie przez deszcz ognia, który spadnie na ziemię. Nie przez suszę i powódź. Trwa wojna w której wy sami się powyrzynacie. Brat zabija brata, matka wypruwa z łona swoje dziecko. Ulice spływają krwią i posoką. Chcieliście wierzyć, że to Bestia zniszczy wasz świat, a to wy jesteście bestiami. Ty również, Alex. Myślisz że walczysz w imię dobra, ale masz cudzą krew na rękach.

                W powietrzu wciąż utrzymywał się zapach ciasta i proszku. Maskował zapach dymu i spalenizny,  smrodu spalonego ciała, słodkiego odoru smaru pomieszanego z krwią. Zapachu śmierci. Chłopak z trudem przełknął ślinę i zapytał:

                - Czy można coś jeszcze zrobić?

                - Za późno, chłopcze, za późno. - odrzekła postać, spuszczając wzrok. Odwróciła się i ruszyła w stronę korytarza z którego wyszła.

                Rebeliant wstał, opierając się o ścianę. Brew przestała krwawić, lecz skroń dalej pulsowała przy najmniejszym ruchu.

                - Czy... Czy ja umrę? - wystękał.

Twórca odwrócił się i z uśmiechem rzekł:

                - Ty nie.

                Alex spuścił głowę. Przed jego oczami wirowała fala wspomnień.

                - Mój sen... To nie była tylko złudna mara. To stanie się naprawdę? - chłopak nie wiedział czy pyta czy tylko stwierdza fakt z którym dawno powinien się pogodzić.

                -Tak, Alex. Już od dawna wiedziałeś że ona umrze.