Samotność sprawia,

że stajemy się bardziej surowi

dla siebie samych a łagodniejsi dla innych:

i jedno, i drugie czyni nasz charakter lepszym.

Nawet jeśli czasem trochę się skarżę - mówiło serce - to tylko dlatego,

że jestem sercem ludzkim, a one są właśnie takie.

Obawiają się sięgnąć po swoje najwyższe marzenia,

ponieważ wydaje im się że nie są ich godne,

albo że nigdy im się to nie uda. My, serca,

umieramy na samą myśl o miłościach, które przepadły na zawsze,

o chwilach, które mogły być piękne, a nie były, o skarbach,

które mogły być odkryte, ale pozostają na zawsze niewidoczne pod piaskiem.

Gdy tak się dzieje, zawsze na koniec cierpimy straszliwe męki.

Wszelkie przywiązanie jest koniec końców źródłem bólu.

Szczęśliwi, po tysiąckroć szczęśliwi, którzy obywają się bez niego.

Samotny nie opłakuje nikogo, nikt też nie płacze nad nim.

Niech ten, kto nie chce cierpieć, kto czuje trwogę przed zgryzotą, uwalnia się od ludzi.

Dwie rzeczy ma w sobie każde prawo:

drogę, którą iść, jako świeca w ciemności ukazuje,

a karaniem, aby z niej nie ustepowano, grozi.