another brick in the wall

Nie mam siły dzisiaj, dosłownie.

Starczy.

Mickiewicz, Leśmian, Miłosz, Gombrowicz... mam dosyć.

Tekstologia. Mam dosyć.

Gramatyka historyczna, mam dosyć.

Jakieś szalone zawirowania.

A w domu tylko ja, kot i wąż.

Romantyzm, mam dosyć. Do tego stopnia, że ostatnio na zajęciach napisałem wiersz. 2 w zasadzie, a potem jeszcze 3 ;| Przepraszam.

Czas nieunikniony.Epitafium

Wszystko ma swoją kolej, nie przeczę

Jednak dlaczego tak boli

Pot ze mnie płynie, siedzę, się męczę

Zamknijcie me oczy, nałóżcie oboli

Czasy straszne, nieuniknione

Już drugi raz w mym życiu

Może już lepiej ducha wyzionę

Lub zgniję gdzieś w ukryciu

Pożegnaj rodzinę, pożegnaj sąsiadów

Bo wrócić do życia już nie chcę

Nadszedł już czas omawiania "Dziadów"

Nic już nie będzie takie jak wcześniej

Jakaś masakra, przychodzisz na zajęcia nieprzygotowany, nawet nie wiesz co było zadane na dzisiaj.

I okazuje się, że... Dziady

Denerwujesz się, miotasz wewnętrznie

A oni rozmawiają o Dziadach

Siedziesz z zamkniętym ryjem

A oni rozmawiają o Dziadach

Ani razu nie zabierasz głosu

I co, powiesz wykładowczyni, że masz uczulenie na Dziady?

No mam właściwie.

Pada śnieg, ja rzuciłem palenie, powinienem siedzieć nad Miłoszem.

A nie wiem co mam ze sobą zrobić właściwie

Albo się starzeję, albo głupieję

Albo naprawdę jestem polonistą