pleased to meet you

Witam w roku 2016, prawie 2017. W erze facebooka, twittera i instagrama. I nie wiem czego jeszcze. 

Robiłem sobie ostatnio mały przegląd swoich starych wpisów. 

Jak dobrze, że one tu są. Że można sobie przejrzeć o czym się kiedyś myślało, w jakie słowa się to ubierało. 

Ktoś powie, że to nic nie warte. A to nieprawda. 

Spójrz jak wszystko się pozmieniało. Przecież to raptem kilka lat. Fajnie pisałem kiedyś o tym "wchodzeniu w dorosłość", teraz jestem w niej pełną gębą. Teoretycznie. 

Miałem nic tu już nie pisać, narzeczona powiedziała - napisz. Powiedziałem jej, że nie napiszę, więc nawet pewnie Ona tego tu nie znajdzie. 

Nikt tego nie znajdzie. 

Nikt tu już nie wchodzi. 

Ten photoblog jest jak jakaś zakurzona księga, w piwnicy, w jakimś starym kartonie; księga o której już wszyscy dawno zapomnieli. 

To nie tylko u mnie tak. Przeglądam randomowe pozycje po prawej stronie tego bloga. Znajomi. 

Noelle. Ostatni wpis 01 marzec 2015. Też jakby pożegnalny. 

Zwierz. Ostatni wpis 18 październik 2013. Zwierz nigdy nie wczuwał się zanadto w sumie. 

Olciaq. Ostatni wpis 07 grudzień 2012. 

Cisza. To wszystko dorośli ludzie. To tylko ja zostałem jakiś taki niedodoroślony. 

Jestem zbyt sentymentalny. Wszyscy mi to mówią. I za bardzo przywiązuję się do miejsc. Do ludzi niekoniecznie, do miejsc zdecydowanie. 

Gadam jakiś czas temu z koleżanką. Mówi mi: patrz, wszyscy teraz pohajtani, dzieci się rodzą, a ja ostatecznie w tej chwili nawet faceta nie mam. 

Rozumiem ją. Ale sam jakoś jestem ponad tym pędem. 

Choć rozumiem też, że nie dla wszystkich ten pęd to taki pęd w moim rozumieniu tego słowa. 

W pogoni za szczęściem tak pędzą. I dobrze, niech będą szczęśliwi. 

Oczywiście nie wszystko jest takie, jakie miało być. Pewnie, że nie. 

To wszystko miało wyglądać ciut inaczej. 

Więc póki co łapię chwilę. Spełniam marzenia jak mogę. Jedno z nich na fotografii. 

W tym roku kolejne marzenie do spełnienia, Aerosmith. 

Marilyna Mansona będę musiał pewnie odpuścić. 

I tak żyję. 

Może to i dobrze, że tu takie pustki. 

To takie symboliczne.