nieskonczenie lat!

mojej kochanej Darii,

piszac o tym, co w Tobie doceniam, najbardziej uderza mnie to, jak bardzo mi tego brakuje.

brakuje mi jazzowego wieczoru w mozgu. pamietam zimne powietrze zza okien, waniliowy dym papierosow i te dlugie rozmowy. pamietam, jak przenosilysmy wspomnienia w przyszlosc, jak bawilysmy sie czasem i pragnieniem szczescia. to byl jeden z tych ladnych, melanholijnych wieczorow.

to byla Twoja niesamowita umiejetnosc, dodawanie swoja obecnoscia ciepla do nawet najbardziej mroznego z dni.

potem juz slonce zaczelo konkurowac z Toba w tej zdolnosci, ale nigdy nie nanioslo na moja twarz tego samego usmiechu, ktory umialas u mnie wywolac Ty. nioslam Ci tulipany do IQ. to bylo rok temu, dokladnie rok temu.

pytasz sie co sie zmieni po tym dniu? prawdopodbnie poza liczbami nic. pozostanie jakas nostalgia za wymyslnymi podstepami, majacymi na celu kupienie papierosow czy wpuszczenie do ktoregos z klubow. lecz dla mnie osobiscie nie zmienia to nic, bede za Toba tesknila zawsze tak mocno, jak wczesniej. i pozostaniesz dla mnie tak samo wyjatkowa.

calego kosmosu nie jestem zdolna Ci sprezentowac, a na to co najmniej zaslugujesz.

naj, naj, naj!

kocham