Oł taak ;**

Dwa tygodnie. Miałąm wrażenie, że to wieczność. Wszystko zdawało się mniej przyjemne, gdy wiedziałam, że już nie będę miała ciebie obok siebie każdego dnia. Gdy wiedziałam, że nie będzie tak, jak kiedyś. Że cie stracę... 

Wiem, zabijesz mnie za to zdjęcia. Ale jesteś na nim ty. Osoba, dla której żyję. Osoba, którą kocham jak siostrę. Ty. Tęskniłam. Teraz tęsknie dalej. 

Dziękuję za to spotkanie (w szczególności twojej babci, że mnie przyjęła do swojego domu :P). MIałam ochotę nie wypuszczać cię ze soich ramion. Brakowało mi ciebie jak wody na pustyni. Głupie porównanie, prawda? 

Nie wiem, czy ludzie zrozumieją to, co czuję. Pożegananie z najlepsza przyjaciółką, wiedząc, że zobczycie sie pewnie tylko raz na rok, jeżeli w ogóle ona będzie jeszcze o tobie pamietała... Ale ja mojej przyjaciółki nigdy nie zapomnę. Nigdy nie zapomne jak wystraszyłyśmy tą pania z bloku, jak śledziłyśmy chłopaków, którzy nam się podobają, jak robiłyśmy sobie zdjęcia pod ławką na przyrodzie. Nie zapomne ciebie. Wiem, musiało tak się stać. Ale to rozstanie zostawiło największa rane w moim sercu. Amen.