Nadzieja i wiara lecz nie w religię a w siebie staje się silniejsza,
Gdy niepowodzeń i niezrozumienia wokół tak wiele, 
Myślisz sobie, co ja tutaj zmienię.. ? 
Każdy powtarza, że świata nie zbawi,
Lecz najpierw sam siebie niech człowiek strawi,
Wtedy zrozumie na czym sens polega, 
Aby pojąć co wewnętrznie boli i dolega..

Z wrogością i dystansem do człowieka drugiego podchodzi,
Choć każdy cierpi na to samo, bo o samotność się rozchodzi,
O dowartościowanie i na serio siebie i otoczenia branie,
Aby móc wierzyć w siebie i drugą osobę, 
A nie drwić i kłamać całą dobę.
By sztucznie zadowolić otoczenie,
I tak na dłuższą metę nie zda się to bronienie.
Gdybyś mógł wraz z nią porozmawiać i uwierzyć,
Z każdym problemem razem się zmierzyć.
I by móc nie słuchać, a po prostu spojrzeć,
Te cierpienie w oczach ludzi dojrzeć..

Rodzic nie mając czasu i cierpliwości, zrozumienia i chęci,
Zaszczepia lęk i ograniczenia nić po czym stajemy się cofnięci.
Gdyś dzieckiem jest, ciekaw otoczenia i siebie,
Odgórnie zakazy i doświadczenia czyjeś akceptujesz siłą,
Ufasz i niejednokrotnie rozczarowanie odczuwasz tą drogą miłą,
Gdy rodzić mówi co dobre, a co złe, sam ciągle błądzi i rozkazuje,
Po czym dziwi się i odsuwa się a rodzic nie chce wiedzieć co dziecko czuję. 
Pętla niezrozumienia i samotności,
Braku zaufania i wątpliwości..

Człowiek wiecznie samotnym jest bo o zainteresowanie innych prosi,
Trochę troski i wiary, miłości w sobie nosi..
I boi się ją ofiarować, 
Bo ktoś może go zacząć nadzorować..
Każdy nastawiony na etykę, godność i zasady,
A o własne potrzeby by spełniać, musi szukać rady....

Przykrym jest to co się widzi,
Jeden z drugim z trzeciego szydzi..
Mało jest takich co otwarcie mówią co ich boli,
Łez swych nie wstydzą się i trwają w niedoli..
Pogoń za pieniądzem i stanowiskiem,
Wszystko dziś musi być oparte zyskiem...
Nie trudno zrozumieć i pomóc.
Trochę czasu i poświęcenia,
A odwzajemnienie nie zechce łaknienia. 
Bo radość czerpię się z radości innych.
Nigdzie wtedy nie znajdziesz winnych...

Coraz mniej mnie tu widać.

Z tego względu, że staram się znaurzyć w to życie całą sobą..

Bez lęku i strachu..

Ryzykując.. 

Etap zmian ciągle trwa.. Po nim nastanie ponowna stagnacja.

Walka z samą sobą, z potrzebami emocjonalnymi... 

Kruszeję od wewnątrz ponownie.