^{Spotkałam ostatnio Szczęście, nie było moje. Miało słodki wygląd i urocze spojrzenie.}

^{Zaraz , weźmy to od początku .}

^{W sobotę poczułam tamtejsze. Było winowiście i gorzko . Niedzielą posmakowałam prawdziwej zimy w śniegu po kolana , dosłownie , i ściskając Miłość za rękę . Później pozwoliłam jej odejść jak gdyby nigdy nic , jakby się nie wydarzyło , jakby jej nie było . Poszła .}

^{Poniedziałek, zimno nie było mi straszne . Wracając ze szkoły, kopiąc śnieg spotkałam powyżej wspomniane Szczęście. Nie było moje, ale strasznie przyjemnie się mu przyglądałam. Nawet zazdrość lekko mnie ukuła . I poczułam się jak samotna czterdziestoletnia kobieta, której zegar biologiczny wystukuje ostatnie minuty. tik.tak.}

^{Tego typu uczucie jest straszne, kiedy przed oczami przeleci rutynowe życie i brak iskierki nadziei na odskocznie . Straszne . Uczciłam ową chwilę dymkiem , jakkolwiek to zabrzmi.}

^{Następnego dnia na tej samej drodze spotkałam Dziecięcą Radość, którą dawało mi kopanie śniegu i sprawdzanie czy pod spodem jest lód. Mróz i  czerwone policzki jak u małej dziewczynki nie wydały mi się wcale śmieszne.}

^{Tak samo jak pisanie tego w takim miejscu jak fotoblog.}                                       

^{Własną głupotą jest wypuścić z rąk szczęście. To chyba jedna z największych ludzkich głupot, pomyłek i porażek .}

^{Jakoś mi zimowo.}

^{Brak sił na pozorny uśmiech . Mimo, że nie lubię gry pozorów,  to jestem w niej najlepsza.}