Czaicie złapałam takiego "nocnego moralniaka"... I rozkminiam sobie w mojej małej, ale jak pełnej główce o miłości... Uwielbiam, a za razem nienawidzę tego słowa. Dla mnie to chyba najważniejsze co może spotkać każdego z nas.

Naukowcy stwierdzili, że miłość to nic innego jak chemia, która wcale długo nie trwa... Jakby miłość zależała tylko od naszego organizmu, ale czy tak można ją  badać? Przecież ludzki  organizm może przyzwyczaić się do stanu kochania i nie wykazywać już  zmian. A może miłość jest chorobą?

Pewne jest natomiast jedno - każdy człowiek który się zakocha, przeżyje prawdziwą miłość będzie różnił się od tych którzy nigdy nie kochali... Miłość odmienia, świat staje się inny, barwy ostrzejsze, więcej się czuje, rozumie... To cudowne... Ale miłość naznacza człowieka piętnem, które towarzyszy mu do końca życia. Nieszczęśliwa miłość jest tragedią, bólem nie do opisania, cierpieniem duszy i serca. Nie zawsze to widać. Ale pozostają puste oczy, bez życia... Z trudem się wtedy oddycha, wspomina każdą szczęśliwą chwilę... Większość zakochanych w sobie osób rozstaje się przez błahostkę, a potem jest duma i żadne z nich się nie odezwie... Tak mijają dni i miesiące, w końcu nie wiadomo już o co poszło... Lepiej zapomnieć, ułożyć sobie życie z kimś innym... Ale czy to jest możliwe, gdy nadal się kocha?

Ja się poddałam, nie miałam wyboru... A może miałam... Może jedna rozmowa wszystko by zmieniła... Ale może ja tego nie chciałam... Może... Może... Może... I tak się będę zastanawiać do końca życia. Serca nie zmienię, muszę z nim żyć, nawet jeśli tego nie chcę. Szkoda tylko że nie poszłam za jego głosem...

Ale tak sobie rozkminiam, że będzie dobrze ;) i stąd ten uśmieszek na moim ryjku.pl :)

Pozdro dla prawdziwych:****

PiOnA , Patka