087.

Ostatnio jestem statyczna. 

Wydaje mi się, że świat dookoła mnie porusza się, żyje, wciąż prze do przodu, osiąga coś, relalizuje się...

..a ja tylko przyglądam się temu w stagnacji.

Mój nastrój znów nie odpowiada temu, co widzi otoczenie.

Są jednak ludzie, którzy patrzą na wskroś mnie. 

"Odbierz ten pieprzony telefon. Albo chociaż napisz, że znów masz sesję pięciogodzinnego leżenia na podłodze, w ciszy. Przynajmniej będę spokojny"

Nie sądziłam, że ktoś o mnie zawalczy, o moją przyjaźń. 

Że pomimo znajomości każdego aspektu, jaki składa się na moją osobę, potrafi zawalczyć o naszą relację, kiedy depresja znów wycofuje mnie z życia. 

Kiedy znów nie umiem wstać z łóżka. 

Książka nie ma liter, a tylko szare smugi na stronach.

Gry to tylko zlepek przypadkowych pikseli.

A ja siedzę w ciszy, której nie mąci nawet zapętlona, smętna piosenka. 

Jest taki utwór: "Ta melodia gra we mnie" z Anastazji Disneya. We mnie trwa pustka. Cisza.

Rozczarowałam się.

Sobą.

Ludźmi.

A dziś?

A dziś prawie umarłam.

Utopiłabym się we własnej krwi. 

Co za życie

Już nawet własnemu nosowi nie mogę zaufać, bo zacznie krwawić, kiedy usnę na wznak.