Po jakimś czasie spotykasz go, i dociera do Ciebie, jak bardzo byłaś głupia, jak naiwnie wierzyłaś w niemożliwe, jak wiele musiałaś poświęcić, by być tylko zauważoną. 

Widzisz go, i uświadamiasz sobie, jak wielkim błędem było go kochać, jak wiele przez to straciłaś i kim się stałaś.

Rozmawiasz z nim i już wiesz, że się nie zmienił, że to nadal ten sam dzieciak, tylko o kilka lat starszy. 

Patrzysz mu w oczy i nie dostrzegasz w nich nic wartościowego, nic, co mogłoby być warte uwagi, nic, czym mógłby Ci zaimponować. 

Uśmiechasz się, ale już wiesz, że jest inaczej.

Serce nie wariuje na jego obecność, nogi nie uginają się, kiedy w powietrzu wyczuwalny jest jego zapach.

Podajesz mu rękę, i żegnasz się, i nie myślisz, kiedy znów będzie Ci dane go spotkać.

Już nie czekasz na niego w tramwaju, nie wypatrujesz zza szyby autobusu jego sylwetki na ulicy, już nie chcesz.

Było, minęło.