nie-do-powiedzenia.
4 cole, paczka pall-malo, masa irytacji i postanwienie opisania gdzieś w szyderczy sposób tego co wczoraj zobaczylem w jednym z klubów katowickich.
Już wiem czemu tam nie chodzę, a wlaścicie nie chodziłem przez ostatnie 2-3 lata.
Przykłady?

Panowie w świeżo wykrochmalonych koszulach obowiązkowo jak najbielszych, bo lampy ultrafioletowe nie znoszą szarości a'la tester vizira, dziko pląsający po kątach w ten sam sposób niezależnie od rytmu, tempa piosenki.

Dzikość ruchów całego parkietu gdy dj zapuścił extra niekomercyjny i wyszukany w słowach kawałacz fifti centa o sklepie z cukierkami. No bo jak przestało na prawdziwych łajt nygasów należy na sam bit zareagować co najmniej okrzykiem i przyjąć minę zawziętego fakin gangsta  rapera w którym tkwi cały magazynek glocka, po czym wydobyć z siebie dzikość rytmów nowojorskich ulic. Przy okazji podziw dla Panów z kąta w koszulach, do których nie dotarła ta szatańska muzyka i pozostali w swoim świecie mejdejowskich klimatów.

Swoiste samozapracie kobiet które po koleji w zmianach 15 minutowych próbowały okiełznać barierkę schodową, a właściwie zmusić ją to wspólnego tańca. Gieły się, pląsały, wprawiały w rych każdy centymetr swoich mięśni z miną torturowanego koreańskiego więźnia, a ona nic.
Stała spokojnie i miała za nic te zaloty. Biedne dziewczyny. Nie zorientaowały się że bariekra jest przecież rodzaju żeńskiego. Trzeba było podejść do filaru.

Skleroza niektórych osobników żeńskich. Ja rozumiem że to piątek, baunsy i dicofantastiko, ale naprawdę... Propounuję następnym razem wziąć ubranie z domu. I na Boga... rajstopy z siatki rybackiej wzbudzają rybackofobiczne odruchy. Przynajmniej u mnie.