z Faaaaaabrem.. stare.. nie będę teraz się rozwodzić nad tym jak żałuję że z nim zerwalam, bo i bez tego mam miliard depresyjnych myśli.

Kamil.. ja pierdole.. nie umiemy normalnie rozmawiać. ja wiem że ci trudno. zuza cię olała, choć mowila że kocha. ja też to przeżywałam. chyba każdy.. ale to nie znaczy ze masz się zamykać na innych.. na mnie.. ja mimo wszystko cię kocham, mimo tego że mnie ranisz, że się kłócimy, że dołujesz mnie tym jak ją kochasz i jak ci zalezy.. myślisz że mi z tym łatwo.. albo Paulina.. albo Zuza.. albo Aga.. zawsze ktoś staje między nami, zawsze wtedy, gdy mam wrażenie że jest idealnie. chcę ci pomóc.. doradzić.. ale co ja mogę? nie poradzę nic na to że zuza cię zablokowała, że nie odpowiada na smsy.. chyba każdy miał takie myśli jak ty, ja mam je cały czas, mimo tego że w zasadzie wszystko jest w miarę na miejscu. ale i tak nie chce mi się żyć. nie widzę sensu. mówisz że i tak mnie kochasz, ja nie wiem czy w to wierzę. nie wiem czy chcę wierzyć, potem będzie trudniej.. boję się życia, boję się rozczarowań. mam wrażenie że jestem inna. nie pasuję tu. mam uczucia, emocje, które mnie przerastają, a teraz mało kto w ogóle wie co to miłość, smutek. nie wiesz jak to jest płakać całą noc, nie moc jeść, spać, nie móc się na niczym skupic. nie wiesz, bo nie masz uczuć jak większość społeczeństwa teraz. a ja wiem. i dlatego jest mi trudno. wiem że będzie mi w życiu ciężko. śmieszne.. kiedyś myślałam ze się zmienie, bede starsza i dojrzalsza. mam prawie 18 lat i jestem cholernie nieśmiała, skryta, czasem płaczę bez powodu. boję się życia. boję się o nas, wiem że na dłuższą metę nic z tego nie będzie ale mimo to.. jestem gotowa spróbować, choć wiem z jakim cierpieniem to się wiąże.

nie mam siły czytać tej notki i sprawdzać błędów gramatycznych i innych.. za dużo tu emocji. za dużo łez wylanych na klawiature.. nie ogarniam. znowu.