END..

NIE ZAWSZE JESTESMY DZIECMI KIEDYS TRZEBA DOROSNAC Nie umiem dobierać pięknych słów, one same zbiegają przez ręce, na klawiaturę, znów wiersze układają... Nawet, gdy patrzę tylko oczami, a w głowie mam obrazy, nie słowa... kiedy, słońce zalśni nad dachami... znów, dusza do śpiewu gotowa.... W ciszy poranka, szum aut na ulicy, na nowo, mnie budzi do życia... czuję, jak .. coś we mnie krzyczy, że i dziś.. tyle jest do odkrycia... ...wyjdę do sklepu.. na skwerek.. policzę ogryzki pod gruszą... podniosę rzucony papierek... przytuleni , w alei, mnie wzruszą... A przecież budziłam się z pustką, myślałam, że nic nie napiszę, że na balkonie, z wypraną chustką, łopot wiatru, tylko usłyszę. Żal i złość bezsilna trawi, mimo całej siły woli... Tylko ty, to mogłeś sprawić, że tak mocno serce boli... .. gdyby dziś, cię odrzuciło wypełnione wstydem.. lękiem.. .. wtedy cała moja miłość byłaby...ot.. pustym dĽwiękiem.. Przejść trzeba i takie granice.. bo życie, ponad wszystko.. gdy palą się gromnice .. śmierć blisko... Daremne są wtedy słowa.. od wszystkich.. po kolei.. nie wskrzeszą od nowa nadziei.. Daremne bliskich starania.. i wiara nic nie znaczy, gdy otchłań pochłania w rozpaczy... Każdy jest na to skazany, .. bo taki los człowieczy, .. lecz czas.. i te rany uleczy..