.

Mało śmierci doświadczyłam w swoim życiu.
Moi bliscy żyją i mają się świetnie. Nie widziałam nigdy wypadku, morderstwa, umierających ludzi.
Wczoraj spotkałam się ze stratą której nie spodziewał się nikt i w którą nikt do dziś nie wierzy.
Jeżeli mamy do zaakceptowania dwa scenariusze - dobry i zły, akceptacja tego drugiego nie przychodzi nigdy - nawet, kiedy już się spełni. Tak samo było z nami. Wszyscy bez wyjątku powtarzaliśmy "jest silny", "wyjdzie z tego", wszyscy czekaliśmy tylko na dobre wieści. Nikt nie umiał sobie nawet uświadomić że nic nie ulegało poprawie. Że było tylko gorzej. Że to był czas na pożegnanie, o którym nikt z nas nie myślał.

Wiadomość o śmierci dostałam pierwsza i wiedziałam że muszę przekazać ją dalej. Minęło kilkanaście minut zanim to zrobiłam. Czekałam, uparcie czekałam na słowa "to żart", "to pomyłka lekarzy", "przepraszam, fałszywe informacje". Ale czas nieubłaganie płynął i kazał przyjąć niemożliwą do przyjęcia myśl: "odszedł".
Nie da się przekazać takich słów w dobry sposób. Kasowane tysiąc razy i pisane na nowo nigdy nie będą brzmiały właściwie. Bo tak nagła śmierć sama w sobie nie jest niczym właściwym.
Ale to nie ma żadnego znaczenia. I tak Twoje słowa przez kolejne godziny będa szukały zaprzeczenia. Jakiegokolwiek ułamka niepewności, którego możnaby się uczepić. Kolejne godziny będą pytali czy to pewne, będą zarzucać Ci przekazywanie plotek. Nikt nigdy nie zaakceptował, i nie zaakceptuje drugiego scenariusza. Nawet kiedy próbujemy, po prostu w naszych głowach nie ma takiej opcji. Nasze umysły nie mają w katalogu takich niepojętych wersji zdarzeń.
I wiesz co, minęła już doba. I każdy z nas nadal czeka, aż wypiszą go ze szpitala. Aż odezwie się znowu. Aż zaprosi na kolejny występ.

Panie Boże, pozwól mi zrozumieć sens i ukoić ból moich przyjaciół.
Daj mu życie wieczne, za to wszystko, co w nas zmienił.