To zabawne, jak człowiek potrafi być naiwny i jak głupi. I trochę jednak bolesne, bo przecież człowiek robi to trochę na własne żądanie. Człowiek chciałby, przecież, żeby sielanka trwała wiecznie. A nie trwa. Może człowiek trochę sam sobie utrunia swoimi dziwnymi mechanizmami obronnymi. Chociaż one jeszcze nigdy nie zwiodły, nigdy się nie myliły. No chyba, że myliły się zawsze. Człowiek chciałby, żeby tym razem się myliły. Człowiekowi nie jest wszystko jedno. Człowiek lubi sielankę, bardzo sielankę lubi. I lubi się człowiek powtarzać i słuchać powórzeń. Jednego powtórzenia człowiek lubi słuchać wyjątkowo często... Człowiek przyzwyczaił się do tego jaki jest i czasami jest mu z tym dobrze, tylko czasami, kiedy ta sielanka mija, człowiek mysli sobie, że mógby się może troszę zmienić, troszkę mógłby się przecież przystosować. Nie, człowiek nie chce się zmieniać, człowiek chce być akceptowany takim, jaki jest. Jeżeli ktoś człowieka nie może zrozumieć to człowiek uruchamia obronne machanizmy człowieka i te mechanizmy na pewno się wtedy nie mylą. Człowieka wtedy boli głowa i brzuch, ale człowiek przez to przechodzi. Z tym, że człowiek nie chce przez to przejść. Człowiek wtedy myśli, że wolałby umrzeć. Tak, na pewno wolałby umrzeć. Człowiek nie chce umierać. Nie chce mechanizmów. Nie chce niepowtarzania. Może jednak człowiek się trochę przystosuje, ale nie za dużo. Co to, to nie! Człowiek się nie będzie do niczego przystosowywać, ot co! A co człowiek jest?! Wykładzina z metra czy człowiek?! [...]