Czasami przychodzą takie chwile, kiedy człowiek panicznie potrzebuje kogoś bliskiego. Nie marzy o niczym innym jak wygadać się komuś, może i wypłakać. Spędzić trochę czasu z kimś, na kim nam tak naprawde zależy. Zapomnieć o wszystkim. Nie koncentrować się na problemach, otaczającym świecie. Po prostu zapomnieć o życiu. Ale to chyba nierealne. Hmm... jestem ciekawą osobą. Nie wierzę w miłość, ale jej potrzebuję. Albo czegoś na jej kształt. Może przyjaźni? Sama nie wiem. Tak sie zastanawiam co byłoby,gdyby w sobotę faktycznie był ten koniec świata. Co wtedy? Czy byłoby lepiej, łatwiej? Czy tego chcę? Twierdzę że tak. Jednak jak zachowałabym się, wiedząc,że to nie ściema? Wiedząc że moje nędzne życie naprawde dobiega już końca? Nie wiem. To trudne. Na pewno mam, miałabym wiele niezałatwionych, nierozwiązanych spraw. W ogóle bez sensu,że to piszę. Czasami po prostu muszę się wygadać. A że czasami nie mam komu, zostaje wszechmogący internet i wspaniały photoblog. Zawsze coś. Zwyczajnie jestem tak dziwnym typem osoby,która nie znosi przebywania sama ze sobą. I szukam towarzystwa, jak idiotka. No cóż. współczuje większosci tych, którzy sie akurat napatoczą. Ale to nie jest moja wina że ten wrażliwy charakter nie pozwala mi traktować ludzi jak powietrze. Cóż, Natalka za bardzo przywiązuje sie do ludzi i za to często płaci później. Ale naprawdę. Jak sobie pomyślę ile czasu straciłam na dawnych pseudo 'przyjaciół', ile czasu bezsensownie zmarnowałam na tych ludzi, aż mi się szkoda robi. No ale cóż, tak już bywa. Za swoją głupotę trzeba płacić.Szkoda tylko,że z tego sie nie wyrasta. Byłoby mi lżej,gdybym była normalnym człowiekiem. Ale nie, muszę być inna i z wszystkiego robić problemy. Taaak, szkoła. nieważne. Najważniejsze, że już oceny mam w miarę poprawione. takze jest dobrze. Pod tym względem. Ale jak bęedzie dalej... Pożyjemy, zobaczymy. O ile pożyjemy ; ))