Powroty

Zawsze gdzieś zmierzamy, zawsze wracamy.

Sama nie wierzę, że powróciłam. Czuję się jakbym przeniosła się w czasie o dobre 10 lat. Niedługo moje 27 urodziny. Bloga prowadziłam jak miałam lat 17. Gdzie mi uciekło tyle czasu?

Ile się zdążyło nazmieniać. Wszyscy się rozjechaliśmy, każdy z nas znalazł ciepło i bezpeczeństwo, spełniły się najskrytsze marzenia.

Wszyscy byliśmy tak zagubionymi dziećmi. Złość się z nas wylewała. Byliśmy smutni i tak niesamowicie magiczni. Mieliśmy swoją poczekalnie dusz w zakopconym pubie, wszyscy chodziliśmy na most szukać dobrego losu. Pisaliśmy wierwsze, czytaliśmy książki i chcieliśmy być barwnym, życiowym bohaterem. Zawsze już będę za takimi nami tęsknić.

Wracam, by poczuć to raz jeszcze.

Żałuję, że nie mam swoich starych wpisów, by móc przeczytać swoje myśli. Cieszę się, że mogłam przypomnieć sobie Wasze. Jesteście wspaniałym wspomnieniem :)

Teraz wyglądam tak, żyje mi się dobrze.

Czasem w tej stukniętej dorosłości zapominam, co jest istotne. Idę później w stadzie, robię to, co wszyscy i dziekuję Bogu, że czasem przystanę i sobie przypomnę kim jestem.

A jak z Wami? Zapominacie i przypominacie sobie? Czy zapomnieliście? Jacy dziś jesteście?

Zostawcie mi kropkę, abym wiedziała.