w pogoni za sukcesem

Wszyscy chcemy zrobić w życiu coś z czego możemy być dumni. Czasem jest to sława, czasem dobre wyniki w nauce, czasem wygrana w jakimś konkursie. Wyznaczniki sukcesu są różne, bo dla poszczególnych ludzi tak naprawdę liczą się różne rzeczy.

Jednak nie ważne jest jak go osiągniemy, liczy się tylko to żeby zdobyć cel. I właśnie tutaj popełniamy błąd. Nie można iść po trupach. Czym jest nasze spełnienie, jeżeli w drodze do niego pozbawimy możliwości wygranego życia wielu ludzi? Może początkowo będzie nam to dawało satysfakcje. W końcu to, że my radzimy sobie i ciągle pniemy się w górę, a inni zamiast w górę idą w dół jest powodem do dumy dla ludzi, którzy wprost kochają rywalizację. Z czasem staniemy się całkowicie zimnymi ludźmi przegrywając przy tym wszystko co już zdobyliśmy, w końcu człowiek bez uczuć to wrak człowieka lub opamiętamy się i obudzimy się z ogromnymi wyrzutami sumienia. Właściwie życzę wszystkim tego drugiego, ale przykra prawda jest taka, że pierwszy typ występuje częściej.

Najgorszym jest jednak niszczenie samego siebie. Nieposzanowanie siebie, dopuszczanie się oszustw, przekrętów, intryg i oszczerstw niewinnych ludzi... Znacie to skądś? Właściwie wszyscy to robimy, a wyniszczamy przy tym nas samych, swój honor i charakter, a czasem nawet zdrowie. Co do tego ostatniego, śmieszne jest to, że najpierw niszczymy zdrowie żeby zyskać pieniądze, a potem zarobione wydajemy na leczenie. Błędne koło.

W takim razie.. czy można być dobrym człowiekiem? Można, aczkolwiek sama jeszcze nie doszłam do tego, który sposób byłby najlepszy. Wiem za to, że to dzieci są prawdziwymi, dobrymi, nieskażonymi życiem ludźmi. Powinny być wzorem. Niech się zastanowię.. dlaczego ich tak nie lubię? Pewnie za to, że mają coś czego ja nie posiadam: bezinteresowną radość z życia.

Więc chcę powiedzieć jedno. Ja też ją kiedyś miałam. Straciłam, ponieważ zaczęłam zwracac uwagę na szczegóły, których te małe bezbronne istoty nie muszą dostrzegać.

poszłam na całość. Pan Jeremiasz i Panna Pajor <3