087

Dziś chcesz jak najlepiej dla innych. Nawet nie myślisz o sobie. Lecz jak co do czego przyjdzie to Tobie się życie jebie na głowę

Pytam boga czemu znowu mnie opuścił, pięści twarde jak kamienie, krzyk obudził by głuchych, nienawidzę wszystkich, nienawidzę świata, zamordował bym rękami tego co ma nadejść kata.

Czasem coś rani mnie tak, że cierpienie nie mieści się w moim ciele i czuje, że każda żyła pęka mi z bólu...

Mam w sobie małego chłopca, który czasem płacze. I mam też władcę, który zawsze da radę.

a tęsknota znów wkrada się do mojego życia niezauważona..

igrasz z moją psychiką.

Nienawidzisz mnie, tego co było między nami. Ale widząc mnie, wspomnienia wybuchają jak dynamit, Weź zastanów się w przerwie swoich chorych faz.

Ludzie przyzwyczaili się do naiwności. Wierzą w każde słowa, każde banalne słowa w których nie ma ani krzty kłamstwa. Budzą się za późno, wypominają kłamstwa a wtedy nikt nie zwraca uwagi na ich połamane serca i poranione dusze. 

możesz cierpieć, możesz stać się najgorszym człowiekiem, ale po co? podnieś się, weź głęboki wdech, zatrzymaj powietrze w płucach i pomyśl: ktoś kto ma gorzej daje radę, więc czemu nie ja? wypuść powietrze uśmiechnij się i spełniaj marzenia, bo do tego zostaliśmy stworzeni.

tak cholernie się obwiniam. bo to przecież moja wina. gdybym wtedy nie odwróciła się na tych cholernych schodach i nie spojrzała w jego oczyska nikt by teraz nie cierpiał, a moja przyjaźń nie rozjebywała się codziennie na nowo. nie było by łez, ani krzyków. każdy by był szczęśliwy. ja bym miała swoje życie, on swoje nic by się nie zmieniło. a tak.. ja wylewam litry łez dziennie, krzyczę, pyskuję bo sobie nie radzę. moja przyjaciółka cierpi przeze mnie cholernie, z rodzicami nie potrafię się dogadać. wali się wszystko. wina leży jednak tylko po mojej stronie. on niczemu nie zawinił. przecież nawet nie wie że go kocham.

miłość, to taki mały wirus, który zżera nas od środka. 

W spadku zapiszę Ci swą miłość do niego, wtedy będziesz go kochać całego bez wyjątku, z wadami i zaletami, z trzydniowym zarostem i z bujną czupryną, z jego wybuchowością i skłonnością do wielkiej ilości alkoholu. Pokochasz go jak ja go kochałam, niech wie co to miłość - zasługuje na to. I choć ja nie mogłam go mieć długo, czas abyś Ty zapewniła mu szczęście, nie tylko obecność.

Wiem, że nadal kocha. wiem to , bo nie znalazł sobie innej. wiem to , bo ciągle mi to powtarza. bo pisze i próbuje dzwonić by znów wyrazić mi swoje uczucie. wiem też, że ja Go kocham. ale wiem, że nie mogę pozwolić Nam na nic więcej. nie mogę pozwolić by serce znów na chwilę zabiło szybciej, by później stanęło w miejscu łamiąc się na pół. zbyt dobrze Go znam.

ranię ją każdego dnia. ranię gdyż go kocham. stałam się inna, wiem. nie potrafię patrzeć z optymizmem w nadchodzące dni, nie śmieję się już cały czas a na mojej twarzy często pojawia się kaprys bólu. wiem, ze stałam się inną dziewczyną, córką, przyjaciółką. nie jestem wzorem do naśladowania. opuściłam się w nauce, plany na życie mam mniej ambitne niż dawniej. ranię samą siebie, gdy patrzę jak ona wylewa przeze mnie łzy. jak słyszę przez telefon echo jej krzyku, który wydaje przy kolejnym kapnięciu kropli łzy na podłogę. umieram patrząc jak oddalamy się od siebie, jak rujnuje się nasza przyjaźń. w końcu przestaję oddychać, gdy zdaje sobie sprawę co mogę stracić. jednak co mogę zrobić.? zostałam opętana miłością do niego. i nie tak łatwo z niej teraz się uwolnić. przepraszam. 

Przytrzymał mnie w mocnym w uścisku. klatka piersiowa unosiła Mu się nierytmicznie. - jestem... jestem, kochanie. - nie słuchałam. płakałam w Jego bluzę pociągając nosem. - byłem idiotą. jestem. nie płacz, proszę. - bełkotał bezsensownie, a zdając sobie sprawę, że nic do mnie nie dociera, odsunął moje ciało za wysokość ramion. - tak wiele chciałbym Ci dawać, a tak niewiele mam. - szepnął, a ja nie potrzebowałam nic więcej. przytknęłam swoje wargi do Jego chłodnych ust, czując jak oddaje mi swoje serce.

boję się przyszłości.