mirror, mirror on the wall...

dobrze, że on tu nie zagląda. mogę wstawiać co chcę, pisać co chcę i nie pytać o pozwolenie. mam to gdzieś, chcę się wyrazić, chcę całemu światu powiedzieć, jak ważnym człowiekiem dla mnie stał się ten pan ze zdjęcia, mimo tego, że spędziliśmy razem zaledwie kilka dni. oby tylko on się nie dowiedział, co ja sobie myślę, bo faceci zwykle tak mają, że jak się zorientują, że kobiecie na nich zależy, to albo ją wykorzystują, albo uciekają. dlatego muszę udawać, że on wcale tyle dla mnie nie znaczy. nie, nie myślę o nim codziennie i nie wspominam tych krótkich chwil z nim spędzonych. nie, nie oglądam codziennie jego zdjęć, ani profilu na fejsbuku. nie, wcale nie mam ochoty do niego pisać i w ogóle nie czekam na żadne wiadomości od niego. ach, bo niestety nie jest on tym typem człowieka, który pisze do ludzi tak ot, po prostu, żeby powiedzieć co robi i zapytać, co u ciebie. napisałam 'niestety', ponieważ ja takim typem jestem, jak to typowa kobieta i skręca mnie aż w środku, żeby nie wypisywać do niego regularnie, prowokując przynajmniej jedną odpowiedź. to żałosne. powinnam się otrzeźwić kubłem zimnej wody wylanym na ten głupi łeb i zamilknąć na dłuższy czas, żeby mieć satysfakcję z tego, że to on wreszcie pierwszy kiedyś napisze, a nie po prostu odpowie na te moje desperackie wiadomości. ale ja naprawdę chcę to utrzymać. za bardzo pokazuję, że mi zależy, do cholery! od teraz będę wyżywać się tu i pierdolić głupoty na ten temat, a jeśli mi przyjdzie jakiś durny pomysł do głowy, żeby nie daj boże napisać do Stevena, to niech ktoś mną potrząśnie, strzeli w twarz, kopnie w dupe i zabierze mi telefon. z góry dziękuję, cheers mates.